Quantcast
Channel: Ranger Cabunzky's Blog
Viewing all 195 articles
Browse latest View live

Go on Rangers: The forced march

$
0
0


Ito ang larawan ng aking ipinagmamalaking 10th Scout Ranger (We Lead) Company pagkatapos ng training instruction sa camouflage and concealment techniques (cam and con) at pati sa recon operations. Parte sila sa humigit kumulang na 70 ka tao na bumubuo sa aking kumpanya nang ako ay mahirang bilang Company Commander noong ika-6 ng Marso, taong 2000. (10SRC Photo)


(Karugtong ng istorya sa http://rangercabunzky.blogspot.com/2013/08/scout-rangers-we-strike.html)

Sa ikatlong araw naming pananatili sa Talipao, nanlalata na kami sa kakakain ng pagkain na sinasabawan ng tubig ng niyog. 

Medyo natiyak na namin na wala sa loob ng aming area of operation (AO) sina Robot kung ang pagbabasehan ay ang latest traces nila ngunit hindi pwedeng basta-basta pasukin namin ang kabilang AO na walang pahintulot mula sa 104th Brigade. 

Ipinagdarasal na lang namin na mahagilap na lang sila ng mga sundalo na nasa adjacent AOs kasi talaga namang nilalanggam ang kalupaan ng Jolo sa dami ng naka-deployed na tropa sa mga panahon na iyon. Maraming units ang imported pa galing sa Luzon at Visayas, kasama na ang mga Marines, SWAG at ang Naval forces na naka-blockade sa karagatang nakapaikot sa isla ng Sulu. Pati mga miyembro ng SAF at RPSB ng kapulisan ay napasama na rin sa infantry deployments although karamihan sa kanila ay nasa malapit lang sa kabihasnan dini-deploy. 

Kasalukuyan naming pinagtiyagaan lamunin ang tanghaliang ulam ay sardinas na lasang buko salad, nang matanggap namin ang radio message para sa paglilipat namin ng area sa bandang Indanan. 

Mga bandang alas dos noon ng hapon nang sinundo kami ng mga M35 trucks at hinakot na muli papunta malapit sa Bud Datu, ang libingan ng mga kilalang pinuno ng mga Tausug kagaya ni  Rajah Baguinda na namuno noong 1390. 

Kinuha namin itong pagkakataon na makapag-replenish ng ilang supplies. Tinawagan ko ang aking support personnel para magdeliver ng preskong isda at karne ng manok para sa aking mga tauhan.

Distributed ito sa lahat ng Teams na merong sariling tiga-luto na kung tawagin ay 'Kaldero Six'. Simpleng paraan ko yon para mapasaya sila pagkatapos malupaypay sa unang bugso ng aming operasyon.

Dakong alas singko ng hapon, nandon na kami sa bagong assembly area sa ibabang bahagi ng Bud Datu. Para sa tropa, pagkakataon na rin itong magpalit ng damit lalo na ang medyas na parang tear gas ang epekto ng amoy. 

Habang naghahanda kami roon para sa jump-off kinaumagahan, maraming nainis dahil walang phone signal. Nabalitaan naming sinadyang i-shut down ang cell site para mai-deny din ang pag-gamit nito sa mga Abu Sayyaf. 

Sa pakay na makausap ang aking pamilya, dala ang apat na sundalo bilang escorts, sinaglit ko ang bayan ng Sulu para tumawag gamit ang PLDT. 

Mga kinse minuto lamang ang byahe namin lulan sa aking magarang M151 Kennedy Jeep papuntang Indanan. Ibang-iba ang pakiramdam ko habang nasa gitna na kami ng komunidad. Tense ang mga tao sa presensya ng sundalo. Mahaba ang pila sa phone booth nang ako ay dumating. Maraming sundalo ang tumatawag sa kanilang mga pamilya.

Hindi ako kampante sa mga tao sa paligid na tila ay nakikiusyoso sino ang gumagamit ng telepono. Ang iba ay tila nagmamanman sa aming mga aksyon. Di rin naman lingid sa akin na merong mga Abu Sayyaf na namamaril sa downtown Jolo at humahalo sa taumbayan para maka-eskapo. Hindi ko hayaang mabaril kami na walang laban. Kinausap ko ang aking  escorts.

"Post security by buddies sa paligid ng area. Trigger finger ready at huwag mag-hesitate na barilin ang kahit sino mang bumubunot ng armas para gambalain tayo."

Nang ako na ang in line para tumawag, hawak-hawak ko pa rin ang aking AUG Steyr sa aking kanang kamay habang ito naman ay naka-tactical carry sa aking balikat. Loaded ito at walang isang segundo, kaya ko itong i-unsafe at iputok ng first round of shots. Ayaw na ayaw kong pauna. Dati na akong naunahan at nasugatan sa Maguindanao. Never again!

Walang mapaglagyan ang kasayahan ng aking misis na si Bia nang marinig ang aking boses. 

"Dear, I am alive and kicking! Naka-shut down ang cell site dito kaya ipa-relay mo sa aking Liaison NCO dyan sa Fort Bonifacio ang lahat na emergency messages na dapat kung malaman," bilin ko sa kanya. 

Mahaba rin ang aming kwentuhan. Syempre subject namin ang experience ko sa botong na sabaw sa sardinas. Nagtawanan na lang kami sa aking kakaibang karanasan. 

Sa mga panahon na iyon, hindi pa nakakapagsalita ang aking anak. Wala syang kamuwang-muwang bakit wala ang kanyang ama sa bahay. Kasama rin sya sa topic naming pinag-uusapan. Nag-iwan kasi ako ng walang labang damit para amuyin nya at nang kilala pa rin daw ako kahit matagal akong wala. Sabi ng mga matatanda eh.

Para sa akin, importante na updated pa rin ako sa kaganapan sa aking tahanan. Sa panahon na walang signal, gumagamit kami ng messenger at ito ay sa pamamagitan ng aking sundalo na nakatalaga bilang admin support personnel sa garrison. Ito naman ay inire-relay sa akin sa pamamagitan ng URC 187 HF radio tuwing meron kaming admin time kagaya ng resupply operations na kung saan ay pwedeng gumamit muna ng alternate frequencies para sa non-operational matters.

Nakikita kong dahan-dahan nang dumidilim kaya minabuti kong mag-paalam. Iyon lagi ang mahirap para sa amin, paano ang ba-bye. 

"Keep safe at isipin mo kami lagi. Ipagdasal ka namin lagi," sabi nya. 

Madilim na nang nakabalik kami sa Indanan. Halos lahat na tropa ay naka-smile dahil masarap ang ulam nilang hapunan. 

Merong teams na nag-adobo, sinabaw at nag-ihaw ng isda. Syempre, hindi mawala ang kwentuhan habang nasa kainan.

Di nawawala ang tawanan at mga biruan. Isa yon sa dahilan kung bakit bihira ang may Post Traumatic Stress Disorder (PTSD) sa sundalong Pilipino. 

Di kalaunan, natanggap ko ang FRAG-O mula sa LRB. Ang galugarin naman namin ay ang bayan ng Indanan sa kanlurang bahagi ng Bud Tumatangis (Mt. Tumatangis). 

Again, nasa 'Search and Destroy' mode uli ang aming hanay. Walang klarong objective kagaya ng Abu Sayyaf encampment. Binigyan lamang kami ng phase lines bilang limits na pwede naming puntahan. Sa 'Enemy Situation', binanggit lamang na ang lugar ay balwarte ni Kumander Patta na kasama sa nang-kidnap ng foreign tourists sa Sipadan island.

Ang klaro lamang doon ay ang timeline: The whole LRB must be in Lanao Dakula, Indanan, Sulu by 1630H. Nang ako ay mag-map recon, napabulalas ako.

"Whoah, mabigat yon. Sa air distance pa lang ay humigit kumulang sa 10 kilometro!"

Makikita sa larawan ang screenshot ng Google Earth image ng Area of Operation na ibinigay sa Light Reaction Battalion noong September 20, 2000. Initially, magkakasama ang buong batalyon hanggang marating namin ang bungad ng Mt Tubora (Bud Tubora), isang katabing bundok ng Bud Tumatangis, na kung saan nagpasya kaming maghati sa dalawang grupo. Ang kulay dilaw ay ang axis of advance ng Hqs LRB kasama ang 20SRC at 32nd SF Company.

Iba kasi ang rate of march kung kalsada ang gamitin kagaya ng mga admin foot marches ng mga kadete ng PMA o ROCT,  at kung sa gubat ang daanan na kung saan ay merong matatarik, masukal at mga ilog na tatawirin. 

Dagdag na pabagal ay ang tactical movement. Kailangan naming dahan-dahang maglakad sa mga danger areas (open terrain, creeklines) otherwise baka uulanin kami ng bala ng mga kaaway na nasa mas nakakalamang na pwesto. 

Duda ako na kakayanin ang halos sampung oras na ibinigay na oras para marating namin ang destinasyon. Dismayado sa pinagmulan ng utos mula sa Brigade. Di ko kasi makuha ang tinatawag na Commander's intent na palaging pinapaintindi at nilalagay sa mga operational orders. 

Ang hirap kasi pag malabo ang mission, malabo rin ang ibigay ko na taskings sa aking mga tauhan. Ganon pa man, 'Go, go, go' attitude lang kami. 


The "Forced March"

Bandang alas-singko ng umaga, nakahanda na lahat ng aking tropa para sa final briefing at unit prayer. Alas kwatro y media pa lang, pinag-almusal ko na lahat para isang long halt na lang sa tanghali.

"Ang tasking sa atin ay tumbukin ang Bud Tumatangis at maghanap ng traces ng Abu Sayyaf sa lugar na iyan. Required din tayo na marating ang Lanao Dakula Elementary School pagsabit ng alas kwatro mamayang hapon."

"Ang order of movement ng Battalion ay 12th SRC, LRC then tayo na pangatlo. Ang Battalion Ex-O, si Major Faustino 'BJ' Bejarin ang sasama sa ating grupo."

Nakikita ko na taas-noo uli ang aking tropa. Fully charged uli. Mas mabigat kasi ang responsibilidad ng leading elements. Sa pagkakataong ito, ibinigay sa 12SRC ang karangalang maging tip of the spear ng buong battalion. 

Di kalaunan ay nilakad na namin ang designated LD/LC, isang masukal na lugar na kung saan ay malayo ito sa mga bahayan. Kasama ito sa aming inaaral sa movement techniques: Avoid detection. Always assume that the area is under enemy observation.

Panay niyog ang aming dinaanan at dahan-dahang tumatarik ang lugar na aming pinag-dadaanan. Nasa gilid kami mismo ng Bud Tumatangis, isang lugar na pinaniniwalaan ng mga Tausug na pinaglibingan ni Abu Bakar, ang nag-palakas ng impluwensya ng Islam sa lugar pagkatapos nitong mapangasawa ang anak ni Rajah Baguinda. 

Merong, pailan-ilang kubo ang aming nadadaanan sa lugar ngunit walang mga tao doon. Mukhang alam nilang galugarin ng mga sundalo ang lahat na sulok doon. 

Mga 8:30am na noon nang narating namin ang isang matarik at magubat na lugar. Malalaki na ang puno at marami ang mga vines na sumasabit sa baril habang kami ay naglalakad. 

Panay huni ng ibon at mga insekto ang naririnig, pati tilaok ng labuyong manok na naglipana pa rin sa lugar na iyon. 

Ini-enjoy kong pakinggan ang kakaibang concert ng mga insekto at hayop sa gubat nang magulantang ako sa tila ay pigil na hiyaw ng tao at alingasngas ng mga sukal na dinaraanan nito. 

Parang me riot sa harapan. Parang nakakita sila ng multo at nagtakbuhan pabalik sa amin ang mga naka-Kevlar helmet at naka-ballistics vest na mga tropa ng LRC.

"Aaaaaaaaaaaah!"

"Agay, agay, agay!"


"Kinam! Kinam!"

"Pisting yawa!"

Nakita ko ang iba ay nagpagulong-gulong at pinagtatanggal ang over-sized combat packs. 

"Putyukan!" (Stinging bee!)

Naalarma ako. Walang kinikilalang Ranger o SF ang mga pukyutan. 

"De-track! De-track!"

Sinigawan ko ang mga tropa ng LRC na gusto pang maglapit-lapit sa aking posisyon.

"Wag kayo lumapit sa amin, lumiko kayo palayo!"

Nagkakagulo na kami. Nakakita kami ng mabangis na kalaban. Damuho yan.

Marami ang 'nabiktima'. Kalunos-lunos ang hitsura nila. Paano naman kasi, nabulabog nila ang napakalaking bahay ng pukyutan na nanahimik lang naman doon sa isang sanga!

Dahil doon, lumihis kaming lahat ng landas palayo sa kaharian ni Haring Pukyutan. 

Mas nakakatakot pala ito kaysa Abu Sayyaf. Imagine, di sinanto ang Delta Force-trained LRC naming mga kasamahan!

Buti na lang nadaan sa dasal at di kami pinagbalingan ng mga pukyutan na nag-counter attack sa 12SRC at LRC. Nadaan ata sa dasal. 

Umabot ding kalahating oras ang nasayang dahil sa pagtago namin sa mga nag-iingay na pukyutan na nag-patrol sa ere bandang uluhan namin. 

Mga 10:00am na noon nang napansin ko naman na palaki-nang palaki ang inilihis ng aming direction. Lalo kaming hindi makarating sa objective sa ayon sa timeline kapag pabayaan ko ito kaya tinawagan ko ang leading officer na si Ranger D. 

"Bok, nag-map check ka ba? Ayon sa aking mapa, halos 600 mils (milliradians) na ang inilihis natin mula sa ating Axis of Advance. Paki-countercheck sa iyong Global Positioning System receiver bok," bilin ko. 

Di ko na maantay ang feedbak, nilakad ko ang position ng leading elements kasama ang aking Radio Man (RM). Naabutan kong "nagbabasa" ang opisyal at ang Platoon Sergeant sa kanilang mapa. Gamit ang 'reading' sa GPS, nag-plot sila ng location. 

Nang aking usisahin, nakita ko ang deperensya. 

"Bok, kailangang makakuha ng 3-4 satellites ang GPS bago ito makapagbigay ng latest location. Ang andito ay ang grid location ng pukyutan!"

Kamot ulo sya ngunit di nya matanggap na mali nga ang 'basa' nya. Nang malaman ito ni Major Bejarin, nag-alala syang di na kami umabot sa takdang oras. Agad syang nagpasyang palitan ko ang leading elements.

Nang ako na uli ang nasa harapan, sumama na ako sa leading team. Back to my favorite position. 

Para mas tumpak ang direction, double check ko sa pamamagitan ng navigation techniques ang GPS readings. Minsan kasi meron itong minor errors at kapag nangyari ito, malaki rin ang deperensya sa ground. Ito ang dahilan kung bakit hindi dapat tinatalikuran ang pinag-aaralang Map Reading and Land Navigation.


Dahil meron nang high-tech gadget na GPS, lalong walang rason na mawawala pa ang patrol. Kung pumalya naman ito, babalik sa basic soldiery skills ang patrol leader.

Naaalala ko ang kantyaw ko sa aking mga estudyante sa Scout Ranger Course tuwing nagtuturo kami ng Land Navigation.


"Wala kayong karapatang mawala sa area at di makabalik sa starting point. Kung ang baboy o aso nga, pakawalan mo yan kilo-kilometro ang layo sa bahay ng may-ari, nakakabalik yan! Rangers kayo at hindi aso!"

Hmmmm. Hindi ako mawawala. Musang ako. Makakarating ako sa destinasyon. 

Dahil pinagkatiwalaan ang 10SRC, leading elements na naman kami. 

Actually, merong 'Go To' function ang GPS. I-activate mo lang ito, ituturo na nito agad gamit ang sariling compass ang destinasyon na grid coordinate. Makikita rin dito ang rate of march, routes at time of travel. Dapat lang na ito ay panatiliing naka-'on' habang naglalakad. Easy. Easy.

Bandang alas onse na noon nang nagpatawag ng leader's briefing si Lt Col Morales, ang aming BATCOM. 

"Hatiin natin ang ating grupo. Kailangang isa sa atin ay makarating doon ng alas kwatro. Tumbukin namin ang kaliwa ng Tubora Hill, kayo naman sa bandang kanan."

Ipinagpatuloy namin ang patrol pagkatapos na mapaalis namin ang grupo ni BATCOM. Dinaanan namin ang iilang bahayan sa tuktok ng isang bundok para alamin ang kaganapan doon. 

Panay matatanda at bata ang naiiwan. Mga senyales pa rin ito na maaaring nasa paligid lamang ang mga binatilyong sumapi sa Abu Sayyaf. 

Sumuot kami uli sa masukal na lugar para makahanap ng patrol base, ang lugar na pwedeng ma-secure at mapagkainan o mapagpahingahan. 

Nasa dulo kami ng isang ridge at natatanaw na namin ang niyugan sa bahagi ng Lanao Dakula. Malayo-layo pa rin kami at mga ala-una na noon.

"Kain tayo within 20 minutes then move uli tayo para umabot tayo sa timeline," sabi ni Major Bejarin. 


Agad kong ipinag-utos ang mabilisang pag-consume ng aming lunch. Nakikita ko rin sa horizon na dumidilim ang kalangitan at nakaambang bumuhos ang ulan. 

"I will give you 10 mins per group to eat. Palitan ang pag-gwardya sa lahat ng avenues of approach."

Sanay kami na hindi na nilalasahan ang pagkain. Ang importante sa amin ay mapunuan ang laman sa tyan at libo-libong calories ang nasunog namin sa aming paglalakad.

Kasalukuyan pa lang kaming kumakain nang nagsimula nang pumatak ng ulan. sinigurado kong mailagay ang mga importanteng gamit sa loob ng aking 'water proofed' container. Di bale nang mabasa ang lahat, wag lang ang aking libro na pang-review para sa compre sa aking Masters degree, pati ang damit pangtulog at iba pang mahahalagang mission-essential equipment. 

Matarik ang dinaanan namin pababa sa barangay ng Lanao Dakula. Marami ang nasemplang at nagkandasabit-sabit ang kagamitan. Lagi naming binabaon ang likurang bahagi ng boots para kumapit at hindi madaus-os pababa sa bangin. Lalong bumagal ang aming movement. Ano ba kasi ang importansya ng  4:30pm timeline? Di ko maarok ang "Commander's Intent" 2 levels up ng chain of command. Parang ginawang simpleng footmarch ang aming patrol.

Lalong lumakas ang ulan bandang alas kwatro na ng hapon. Nasa ilalim na kami ng niyugan at nakita ko mga dalawang kilometro na lang kami mula sa Lanao Dakula. 

Parang nagpapasalamat na rin ako sa lakas ng ulan dahil nababawasan ang uhaw na nararamdaman. Mas madali ring ma-erase ng traces namin na maiwan sa dinaanang sukal. Kapag may weather disturbance, the better din kasi di gaanong mapapansin ang ingay. Ranger weather, ika nga.

Ang worry ko lang sa mga oras na iyon ay ang lakas ng hangin. Tila bala ng 81mm Mortar ang paningin ko sa mga bunga ng niyog sa aming uluhan na umiindayog tuwing hinahampas ng malakas na bayo ng hangin. Masakit din mahulugan ng buko. Nakakamatay din yon lalo na kung sa ulo ang bagsak.

Mga ilang daang metro mula sa sentro ng Lanao Dakula, napansin ko ang mga apak ng combat boots. Pwede itong sundalo o kaya mga Abu Sayyaf na gumagamit rin dito. Me nakita rin akong kakaibang korte ng spikes ng sapatos. Medyo duda ako kaya itinawag ko ito sa LRB na noon ay nakarating na sa eskwelahan na gustong marating. 

Kinausap ko si BATCOM sa pamamagitan ng PRC 77.

"Sir, me nagpatrol ba dito sa bandang Lanao Dakula? Me nakita akong tracks ng combat boots dito."

Dahil isang kilometro lang ang pagitan namin, maliwanag ang radio transmission. 

"Meron akong pinag-recon banda dyan pero hindi ko tyak ang actual route na ginamit. Dyan na kayo maghanap ng patrol base at ibigay kaagad sa akin ang grid location."

Agad kong kinausap si Major Bejarin na noon ay nanginginig na rin sa lamig dahil sa tuloy-tuloy na buhos ng ulan. Agad naman syang nagbigay ng kanyang instruction.

"Hanap tayo masilungang bahayan na walang tao kasi mahirap nang malaglagan tayo ng puno ng niyog. Lipat na lang tayo pagkatapos ng hapunan."

Nang marating namin ang gilid ng mga bahayan, inobserbahan namin ito. Sobrang lakas na ng ulan noon na tila merong bagyong dumating. Abandonado ang buong lugar. Nakasara ang mga bintana at walang indikasyon na me tao. No man's land.

Pinag-hiwalay ni Major BJ Bejarin ang bawat kumpanya at binigyan ng kanya-kanyang area para pagpahingahan. Sumama si Sir BJ sa aking kumpanya. 

Tinawag ko naman ang aking mga Team Leaders para sa aking instructions. 

Si Ranger T ang itinalaga kong recon element para i-check ang likurang bahagi ng bahayan na kung saan ay meron pang iba pang mga kubo. 

Ang ibang Team Leaders ay binigyan ko ng kanya-kanyang area para mag-post ng security. 

Katabi ko rin ang isang kumpanya ng Special Forces na pinamunuan ni Lt Nick Banzuela. Kanya-kanya na kaming handa ng aming tropa para sa aming hapunan.

Nakita ko ang dalawang magkatabing bahay. Ang isa ay skeleton lamang ngunit me bubong at lutuan. Ang isa naman ay me kagandahan ang hitsura. 

Nagtungo na sa likurang bahagi ang team ni Ranger T para i-recon ang likurang bahagi at mag-establish ng patrol base doon.

Tinawag ko ang aking EX-O na si Lt Toto Jomalesa. 

"To, dito na tayo sa skeleton na kubo. Mas makaka-react tayo dito kung magkaputukan. Dito ka agad na puno pumunta, ako doon sa kabila kasama ni Cuevas."

Nagtanggal ako ng aking basang-basang uniporme nang lumapit naman si Sir BJ sa akin. 

"Rold, baka gusto mo sama na tayo sa kabilang kubo. Mas maganda roon at di tayo lalamigin kagaya nitong pwesto mo."

Dahil sa napag-usapan na naming 'tactical considerations' nagpaumanhin ako kay sir BJ na manatili sa skeleton na kubo. Pinasamahan ko sya ng isang tropa para maging ka-buddy. Mahirap din kung mabangungot, dapat me katabi na manggising.

Samantala ay cycling shorts na lang ang suot ko dahil isinabit ko ang aking basang-basa nang uniporme para mahanginan at matuyo. 

Hinubad ko rin pansamantala ang aking boots para matuyo ang aking paa na namumula na noon sa dami ng blisters. Di kasi ako nagmemedyas.

Naibigay ko na rin ang aking grid location sa LRB at nai-plot ko na rin sa mapa ang lahat ng posisyon ng aking mga katabing kumpanya. Tuloy-tuloy pa rin ang buhos ng ulan at karamihan sa amin ay parang basang sisiw habang nag-hahanda ng hapunan. 

Ilang saglit pa lang noon pag-occupy namin sa lugar nang makarinig ako ng umaalingawngaw na 'BRATATATTATTATTATTAT!'

Alam kong nakaharap sa akin ang namumutok. Nakita ko ang mga butas butas na dingding ng bahay na kung nasaan pumasok si Major Bejarin. 

Wala akong ibang maisip na command: "Kalaban, kalaban! Pwesto! Fire!"

Ang grupo ni Cpl Tayros ang unang napabakbak. Nagkainan pala ang mga Abu Sayyaf sa isang kubo iilang metro sa aking kinalagyan nang nagka-titigan ang gwardya nila sa Lead Scout na si Ranger Dumago. Parehas silang di nakapagsalita. Ang mga baril nila ang nag-usap. Mas mabilis nga lang dumapa si Dumago. Niratrat ng M60 Gunner ng Abu Sayyaf ang bahay na kung saan nakita nya si Major Bejarin.

Sa gitna ng nagliliparang bala, agad kong tinakbo ang aking bandoleer na nalapag sa tabi ng aking combat pack. Mahirap naman kung baril ko lang ang aking bitbit, malulugi ako. 

Dahil tuloy-tuloy ang haging ang bala sa aking posisyon, naubusan ako ng tapang na pulutin ang aking uniporme!

Sinigawan ko si Cpl Cuevas para sumama sa akin at pulutin ang radio. First things first, ika nga.

Samantala, nakita ko si Sir BJ na tumakbo pababa at papunta sa puno na aking pinag-koberan. Sinilip ko ang katawan nya. Ayos, walang tama!

Sumunod naman ang aking radioman at si Joma na sumisigaw sa akin. 

"Sir, sir, sir! Ito ang boots mo, catch!" 

Para kaming naglalaro ng soft ball at sinasalo ko ang bola na itinapon nya.Strike!

Matapang si Joma at di nakalimutan na ako ay kalingain. Mahirap nga namang naka-paa at naka underwear lang na makipaglaban. 

Nakita ko na naka-"ngising demonyo" siya na nakitang nakahubad ako habang tumatawag sa LRB. 

Wala na akong pakialam sa attire ko habang nasa gitna ng labanan. Naka-focus ako sa mas importanteng tasking ng isang lider.

Dahan-dahan kong isinuot ang aking boots habang nag-coordinate ng indirect fires sa aking BATCOM.

"Sir, heavily engaged ako eastern part of my position ang kalaban numbering around 30.  Azimuth ay 900 mils, approximately 50 meters!"

"Okay, copy! Observe first round 81mm WP (white phosphorus) ipatak ko 100 meters from your position." 

Kampante ako kay Sir Bobby dahil graduate sya ng Infantry Mortar Leader's Course sa Fort Benning. 

Mani-mani lang sa kanya ang maging FDC (fire direction center). Magagaling din ang tropa ng 32nd Special Forces Company bilang Mortar team elements. Sila ang tumatalima sa 'fire commands' at i-adjust ang sights ng mortar ayon sa utos ng FDC.

Pag maayos lang ang aking pagiging forward observer (FO), pabatukan ko ng bala ang mga kumag na Abu Sayyaf.

Tuloy-tuloy ang laban ng aking tropa at nakamonitor ako sa radio. Kanya-kanyang mando ang mga Team Leaders. 

Si Joma ay lumipat ng posisyon at bigla na lang me lumipad na M203 round sa harapan nya. "Plooook!" "Tsuggggg!"Di sumabog.

Tumama ito sa puno na pinagtaguan nya at nag-bounce pakaliwa. Maswerte talaga hindi sumabog, dahil wala pa sa arming distance ang nalipad ng bala. Buti na lang US-made ang bala na yon. 

Nilingon ni Joma ang pinanggalingan ng putok: kasama naming si Ranger M na nagkamali ng kinalabit na trigger. Dalawa kasi ang triggers nakakapa kapag rifle na me nakakabit na M203 Grenade Launcher. 

"Sanamagan ka! Muntik mo kong pinatay!" Nanlilisik ang mata ni Joma sa galit. 

Grabe pa rin ang putukan ngunit mas maganda ang aming pwesto. Nakasuporta rin sa amin ang 12th Scout Ranger Company na mga 100meters lang ang layo mula sa amin. Ganon din ang tropa ni Nick Banzuela na nasa bahaging kanan ay napa-engaged na rin.

Narinig ko ang haging ng 81mm mortar round na lumilipad sa ere, pagkatapos na lumagabog sa pinanggalingan nito sa pwesto ni Sir Bobby. 

Iilang segundo lamang, dumadagundong na ang sabog malapit lang sa aming pwesto. "Ka-blammmmm!"

Napansin ko ang puting usok ay lumampas sa bahaging kanan. Ginamit ko ang aking training sa observed fire procedures. Practical exercise para sa akin ito at lagi ko na itong ginagawa sa battlegrounds ng Basilan at sa Maguindanao. 

"Sir, adjust fire over!"

"Drop 50, Left 100, over!"

Inaantay ko ang next round nang kinalabit ako ni Ranger G na bitbit ang kanyang M14 Rifle. 

Putlang-putla na sya na di alam ang gagawin.

 "Sir, sir, sir!" Iyon lang nasambit nya sa akin. 

"Ano ka? Ano nangyari sayo? Labaaan!"

"Sir, lumipad ang bolt ng riple ko. Di ko mahanap!" Nakumpleto rin sa wakas ang sentence.

Nainis ako dahil tila ako pa maghanap ng bolt nya. Ginulo pa ang buhay ko habang nagdi-direct ng mortar fires. 

Alam ko ang dahilan kung bakit lumipad ang bolt. Kabilin-bilinan ko ito sa mga tropang merong automatic mode M14 Rifle.

"Aminin mo, ikaw yong nag-automatic fire ano? Nerbyoso, balikan mo posisyon mo, gapang!" 

Di kalaunan, lumapag uli ang WP round ng mortar. "Ka-blaaaam!"

Nakita ko na nakasentro na ito sa position ng kalaban. Alam kong magsipagtakbuhan na ang mga ito. Palayo nang palayo ang putok ng iba sa kanila. 

Agad akong nag-request ng high-explosive rounds sabay adjust fire. 

"Add 100, Left 50!"

"Fire for effect!"

Pagkatapos ng halos isang oras na palitan ng putok, humupa ang labanan. 

Pinuntahan ko ang mga Team Leaders. Kinumusta ko ang kalagayan ng lahat na tropa.

"Merong nasugatan? Merong natamaan?" Grabe pag-alala ko sa kanila lalo na sa mga baguhan. 

Masaya ako na "OK" raw sila lahat.

Nag-command ako na sugurin ang mga kalaban. Sumama ako sa 2nd Section. Si Joma sa 1st Section. 

Naka-skirmishers line kaming sumugod habang pinaputukan ang direksyon ng mga kalaban. 

"10SRC, assault! Assault! Assault! 

Nang makita kong napalayo na kami at dumidilim na noon, sumigaw ako ng halt sa aming advance. 

"LOA! LOA!" (Limit of advance). 

"Search!"

Lima ang nasawi sa mga kalabang bandido. Walang nagasgasan sa aming hanay. 

Para sa akin, good start yon para sa aming pakikipaglaban sa mga Abu Sayyaf sa Sulu.

Ganon pa man, maraming aral ang dulot sa amin nito. May na-violate kami sa SOP ng patrol base operations, dahil nauna sa isipan ang pagtanggal ng lamig sa katawan. Muntik tuloy kaming naging malamig na bangkay. 

Hindi ako gaanong nakatulog sa gabi na yon. Ma-swerte lang siguro ako na di tinamaan, pati ang aking mga kasamahan. 

Hinimas-himas ko ang aking 'pispis' (anting-anting) na nakabalabal sa aking leeg habang nakahiga. 

Nagdasal ako ng tahimik at nagpasalamat sa tunay na me kapangyarihan sa lahat, over sa 'power' aking anting-anting

"Nag-iisa naming Diyos, salamat sa iyong gabay. Patuloy nyo po sana kaming protektahan."

(Ipagpatuloy)

























Twinkle, twinkle little stars: The combat stress story

$
0
0




'SEARCH AND DESTROY' mission ang isinakatuparan ng Army sa lalawigan ng Sulu noong taong 2000 sa layuning hanapin at puksain ang hanay ng Abu Sayyaf Group na nagkidnap sa mga turista sa Sipadan Malaysia at pati sa grupo ng Jesus Miracle Crusade na nagtungo sa kanilang kuta. (Army photo)


(Karugtong ng kabanata sa http://rangercabunzky.blogspot.com/2013/08/go-on-rangers-forced-march.html)



LANAO DAKULA, Indanan, Sulu----Sa wakas, nakatikim na rin ng 'baptism of fire' ang aking mga  bagitong mandirigma pagkatapos ng halos isang oras na bakbakan laban sa mga bandidong Abu Sayyaf sa barangay na ito bago magtakip-silim ng ika-20 ng Setyembre taong 2000.

Dahil ang desisyon ay manatili kami sa encounter site, ipinag-utos ko sa lahat ng mga Team Leaders ang pag-gawa ng individual fighting positions. Nagamit na rin ang foldable combat shovels na ipinabili ko sa bawat teams. Di nila alam na very useful talaga yon. Akala ng iba, panghukay lang yon sa lupa kapag magbawas o yong pinagandang 'call of nature'. 

Inusisa kong mabuti ang mapa at minarkahan ko ang lahat na posisyon ng mga tropa. Ito ay sumusunod sa tinaguriang 'all around security'. Inaaral ang mga posibleng avenues of approach ng kalaban at nilalagyan ito ng markers para sa mga operator ng M60 Machinegun para madali nila itong matumbok kahit sobrang madilim. 

Naglagay din kami ng target reference points (TRPs) para sa mortar fire sakaling merong magpapasaway na umatake sa amin. Ang TRP ay mga identifiable terrain features na nakikita sa paligid at ito naman ay madaling matukoy sa military map na aming dala. Inaaral namin ang safe distance na pwedeng patakan ng mortar base. Kapag 81mm HE round, at least 35m ang paikot sa pinatakan ng bala ang aabutin ng shrapnel kaya minabuti namin palagi na hindi masyado dikit ang TRPs sa 'friendly positions'.Halos lahat kami ay hindi nakatulog sa gabi na iyon. Ipinag-utos ko na buddy system ang gwardya bawat team. 

Ewan ko lang bakit tila lahat ay gusto mag-gwardya. Gising na gising ang lahat. Malay mo naman kasi gapangin kami ng mga juramentado!

Ang juramentado ay ang Tausug warrior na sumusugod sa sundalo na tila walang pakialam kung mamamatay na sya. Sa isang Muslim na mandirigma, tinagurian nila itong isang mujahid at me magandang pwesto sa langit kapag nagbuwis ng buhay para sa Diyos at sa kanyang ipinaglalaban. 

Una itong napansin ng mga Amerikano noong early 1900s nang inokupa nila ang Jolo pagkatapos na bilhin sa halagang 20 million dollars ang teritoryong tinatawag na Las Islas Filipinas ng mga Kastila.

Ang rumaragasang mandirigmang Tausug ay nakakapatay ng mga Amerikano na noon ay gumagamit ng Cal .38 na armas at hindi nila napapatumba agad ang mga kaaway. Dahil dito, inimbento nila ang M1911 Cal 45 Pistol. Proud ang mga Tausug dahil dito sa nakatala sa kasaysayan.

Sa awa ng Diyos, behave naman ang mga Abu Sayyaf pagkatapos namin silang paulanan ng shrapnel ng mortar at paulanan ng samo't-saring kalibre ng punglo. 

Kayakap ko ang aking AUG Steyr habang nakasandal sa aking combat pack. Nanginginig ako sa ginaw pero isinuot kong muli ang aking pantalon kahit basa ito. Salamat sa aking katago-tagong tuyong sweater at malong, mainit-init ang upper body ko habang nagmumuni-muni habang pinapakinggan ang mga tunog ng kuliglig. Huminto na ang ulan noong gabi kaya dinig na dinig ko na rin pati ang nakakainis na niknik na sumusuot sa damit pati sa aking bonnet para tikman ang Type A kong dugo. Naiinis ako sa bolatik na gumawa ng Off Lotion na insect repellent kasi sabi ay '8 hours worry-free' daw sa mga insekto. Sa insektong taga Jolo, mukhang 3 oras lang ang epekto. Ganon sila kabangis. 

Paminsan-minsan, tumatayo ako at sinisilip ang mga pwesto ng aking tropa. Natutuwa ako kapag alerto at talagang memorized ang 'Challenge' at 'Papa Whiskey'. Sa SOP kasi namin, pag i-challenge ng gwardya, kapag di makasagot ng tama, baril na ang kakausap sayo. 

Mga mag-alas tres na ata noon nang ako ay makatulog. Minsan-minsan, nagigising ako kapag merong mga nalalaglag na sanga o kaya niyog. Hirap na maisahan. 

Dakong alas-sais kinaumagahan, ginising ako ni Pvt Hermano na syang 'kaldero 6' ng kanyang team. 'Ninakaw' na pala nya ang aking canteen cup at nilagyan ng mainit na kape.

"Good morning Sir! Ito na ang iyong kape."

Snappy si Hermano na tubong Nueva Ecija. Smiling sya lagi. Maswerte sya dahil mag-isang taon pa lang sa serbisyo, nakatikim na ng tunay na bakbakan, samantalang maraming mga sundalo inaamag na ang mga paa sa garrison, hanggang kwento na lang ng 'imaginary' combat actions.

"Thank you Adel. Pakitawag ang Platoon Sergeant at lahat na mga Team Leaders."

Nagpa-plano kami ng aming gagawing tracking operations pagsapit ng alas siyete ng umaga nang marinig ko ang feedback ng aking Platoon Sergeant:

"Sir, me problema tayo. Si Ranger P, nagbibilang ng bituin sa langit!"

"Whaaaaaaaaaaat? Umaga na ngayon!Wala nang bituin!"

Tulala na si Ranger P. Isa sya sa mga 'parada warriors' mula Army Headquarters. 

Agad kong pinuntahan ang kanilang pwesto para makita ko mismo ang kanyang kalagayan. 

Blangkong titig ang sumalubong sa akin. Nakakausap pa naman pero malabolix na sa aking assessment. Kung anu-ano na ang sinasagot at takot ang nananaig.

"Unang salvo pa lang yong bakbakan natin Toto. Wala pa tayong isang linggo dito at marami pang darating na mga umaatikabong aksyon. Akala ko ba ay pakitaan mo ako ayon sa iyong tikal doon sa Bulacan?"

Sa nakikinita ko, malaking problema kung isama ko pa sya sa mga susunod na patrols. Kailangang pagpahingahin na agad kasi palatandaan na iyon ng combat stress. 

Mahirap na kung tuluyang mawala sa sarili at ratratin kami. Pinadis-armahan ko agad sya. 


"Relax ka lang, sa armored vehicle ka sumakay papunta ng Busbus at yong Cal 50 gunner ang magtanggol sayo kung ambusin kayo pauwi."

Sinamahan ko sya sa sasakyan para i-send off. 

"Magbakasyon ka ng 21 days. Magliwaliw ka muna. Gumala sa syudad. Kumain ng masasarap na isda. Bisitahin ang pamilya. Tandaan mo, 21 days lang ang pribilehiyo mong umuwi."

Hinatid ko sya ng tanaw habang papalayo ang armored vehicles na sumundo sa kanya. Napabulong ako ng dasal:

"Harinawa'y maka-recover ka. At, sana ay huwag kang mag-AWOL."

(Ipagpatuloy)

























NPA bandits employ bio-terrorism in attacks

$
0
0


DAVAO CITY--The NPA bandits have employed bioterrorism in its attacks against military and civilian targets, latest military records show.

Dr. Victor Dato, an Orthopaedic surgeon assigned at the military hospital in Camp Panacan here, said that his team of doctors had discovered the bacteria named Enterobacter Cloacae and Streptococcus Agalacteiae from the shrapnels that were extracted from the wounds of the seven injured soldiers who were bombed by the NPA bandits in the most recent attack in Compostela Valley two days ago.

Dato said that the bacteria is commonly found in the human intestine. 

He said that the shrapnel used by the NPA on their bombs were intentionally contaminated with bacteria in order to further improve its lethality.

He likewise revealed that he had treated a former NPA member who narrated that the bandit group had been putting bacteria on the shrapnel materials that they used in fabricating improvised bombs.

“Even more daunting is how one of the patients yesterday, who was seemingly stable all of a sudden entered a state of shock. We found his leg to be in a severe state of infection, with blackening flesh. A similar pattern was exhibited by another landmine victim who died recently, whose flesh quickly deteriorated and blackened despite heavy antibiotic treatment” Dato said, adding that,"This effect is no longer a result of the fecal bacteria, but possibly a deadlier venom ingredient."

It can be recalled that a civilian farmer named Hector Lalaguna was killed while two others were injured in a landmine blast during the NPA attack on a business establishment, the Standard Rubber Development Corporation processing plant in Makilala, North Cotabato, whose owners refused to pay extortion money.

The NPA bandits have posted a record-high 21 landmine attacks in 2013 alone. 

Violations to the agreement

The use of landmines is prohibited under Part III, Article 2, Section 15 of the Comprehensive Agreement on the Respect of Human Rights and International Humanitarian Law (CARHRIHL) that was signed by both the Government of the Republic of the Philippines and the National Democratic Front of the Philippines. 

Attacking civilian targets are also prohibited in the International Humanitarian Law. It is also punishable under Republic Act 9851, a local law that criminalizes violations to the laws of armed conflict.

The use of bacteria in warfare is considered as bioterrorism. It can range to simple hoaxes or the use of any organisms (bacteria, viruses or fungi) that are found in nature that can be used to kill or harm people.

The most recent international incident involving the alleged use of biological weapons happened in Syria on August 21, 2013 during which hundreds of people were killed including women and children.

The use of biological warfare can be traced to the battles during the ancient times. 

For example, the Scythian archers, dipped their arrows in decomposing bodies or in blood mixed with animal or human excreta. 


Soldiers begging for food while fighting the MNLF-Misuari Group?

$
0
0

It was two days ago when I first heard of the news about soldiers begging for food in Zamboanga City.
 
I was surprised. I was frustrated. "Anyare?"
 
 I couldn't believe it but there was a photo of a soldier who, according to the FB 'story teller', was begging for food among the people whom he met in the streets.
 
I don't buy the idea that soldiers are deprived of supplies. I had been to the field myself. My unit was also involved in the mopping up operations when Misuari's men attacked Cabatangan complex and also took civilian hostages in November 2001.
 
I had an idea what happened but I held my thoughts until I would be able to talk to the people who are in the frontlines.
 
It was at around 7:30pm tonight (September 14) that I was able to talk to Cpt Arvin Llenaresas, the Company Commander of the 7th Scout Ranger Company (the same unit where I served as a Platoon Leader).
 
The 7th SRC is one of the units of the Special Operations Command which was deployed to Zamboanga City when Misuari's men attacked the city 5 days ago.
 
I was eager to know why some soldiers resorted to 'begging food' in the streets during the lull of fighting, as claimed by some people through the social media?
 
I threw my first two most important questions to him: "Arvin, did you have food provisions during your deployment?" "Did you also beg for food like the other soldiers?"
 
I could hear a hint of a smile in his voice as he replied: "Sir, we had dry rations with us during this deployment. Despite being heavily engaged with the attackers in the past two days, we did not ran out of food provisions. We brought Skyflakes and canned goods with us. That is our training in the Rangers."
 
I was glad that he gave me a clear answer. I became happier knowing that the Scout Rangers have maintained the same discipline as we had in the past.
 
We are trained on survival techniques. We can go on missions with only Skyflakes and sardines if extremely necessary. We are proud of that.
 
Dry or wet rations
 
Due to the nature of its deployment, Scout Rangers are always ready to be deployed to carry out direct action missions (raids/ambush) with only short notice.
 
We are like firefighters. We know the reason for our existence. We are created in order to fight the enemies of the state. We are trained to be a highly-disciplined force that is considered as the enemy's worst nightmare.
 
It is due to the aforementioned circumstances that a Scout Ranger unit must be prepared to move any time, anywhere.
 
What about our food provisions? Hmmmmm. Hey, it is not a top-secret thing. Units have operational funds. Individual soldiers have their own mess allowance but normally, it is not used when the unit has enough operational funds left in its 'baul'. Kaya nga ang mga military leaders ay tinuturuan din ng Management principles. Hmmm. POSDCORB.
 
Unit leaders (Company Commanders/Platoon Leaders/Team Leaders) merely follow the basic mission planning procedures in the military.
 
If you were not sleeping (or iskul-bukolling) during your ROTC class, you should know SMESC (Situation, Mission, Execution, Service Support, Command and Signal). Hmmmmm. What is that?
 
Hey, it's the 5-paragraph OPORD (operations order)! Easy, easy!
 
Okay, let's discuss the 4th paragraph (Service Support). It pertains to supplies. Soldiers need supplies to sustain themselves in combat missions. We need water, food, ammunitions, medicines, and the so-called 'mission-essential equipment'.
 
Let's concentrate on the basic need which is food. Interesting? Dapat lang! Ikaw kaya makipagbarilan na walang pagkain!
 
Unlike our counterparts in the US military and even the Armed Forces of richer nations, Filipino soldiers prefer steamed rice as part of their food supplies. Bigas? Yes. We make baon the bigas and so we also have the famous combat stove that is carried by our Tail Scout. Wow, kakaiba!
 
You might find it funny that we carry 'combat stoves' and also the bigas. Sorry, we really dislike the MRE (Meals Ready-to-Eat). Even some of the American soldiesr hate MREs. Wag silang kunwari ha, we heard them curse their MREs!
 
I can vividly recall that the AFP provided us MREs in Sulu in 2000 during the Sipadan hostage rescue operations there. Aside from the unlikeable taste, majority of the soldiers dislike them, and I normally heard them say: "Sir, mag-saing na lang tayo!" We term it 'wet rations',kasi sinasabawan at niluluto. The provisions that fall under this category include steamed rice, dried fish, deep fried beef, sardines. Occasionally, we also look for 'labong na kawayan', 'pako' (ferns), alugbati and talong or any vegetables (or vegetable-looking plant) that we can find in the forest.
 
However, there are instances that we don't have time to cook our food due to the unique situation. We call it METTT-C (Mission, Enemy, Time, Terrain, Troops Available and Civilian/Community) considerations. Paano kapag reinforcement ang gagawin? Paano kapag kami inaatake? Paano kapag natigok ang tiga-luto? Paano kapag walang maluto? Paano pag walang tubig?
 
Because of those 'nagging questions', we also plan for alternate food provisions. We call it 'dry rations', because you can directly consume them. Dry rations for us in the Rangers include 3  packs or 9 'grid squares' of Skyflakes (sorry, let me advertise our fave crackers).Binubudburan ng condensed na Milkmaid, at palamanan ng isang pirasong sardinas. That's it for our meal! 
 
As a Company Commander, I always stocked at least 7-day dry rations for each team. These provisions were already tagged and carefully packed according to our team organization. Pag bigla kaming tawagin para sa misyon, alam na ang isalaksak sa combat pack ng bawat miyembro ng team. Kasama yon sa training ng Scout Rangers.
 
Begging for food?
 
No, no, no! Ang sundalo ay matiisin!
 
If the soldiers and their company leaders failed to do their basic responsibility of preparing themselves for any eventualities, it should not be the problem of the people whom they are supposed to serve. Kahit magutom kami, di kami mamamatay kahit isang araw pang walang kain basta ma-accomplish ang mission. Kaya nga pinahihirapan kami sa survival techniques. Kailangan pa bang i-memorize yan?
 
We can accomplish our missions if we have the best disciplined soldiers. We need to have the best combat leaders to provide direction.
 
I want to mention that the Biblical man named Gideon selected the best fighters by removing from the ranks those who chose to drink water when they crossed a stream. Idol kita Gideon, di ka nakikiinom habang naghahanda para ipaglaban ang inyong mga kababayan!
 
Big thanks
 
Ganon pa man, we have appreciated the people in Zamboanga who tried to share what remained of their own food supplies to some of our soldiers.
 
We are happy to know that civilians have appreciated the services of the Kawal Pinoy.
 
But, we are there to help them, not become part of their problems.
 
The AFP is taking good care of our soldiers. I am aware of the fact that senior officers are constantly finding ways on how to keep the steady flow of food supplies for our military units now that there is almost nothing to buy there (business is paralyzed and most of the stores are temporarily closed down). Pabili po!
 
Like most Pinoy's we can find ways to solve our own problems, including our food provisions.
 
Hearing that the Rangers are not begging for food, they have done something to address that 'problem'.
 
 Kung gusto, me paraan. Kung ayaw, maraming dahilan.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

1st Lt John Kristopher B Rama: Profile of a fallen hero

$
0
0



I was sipping my coffee after my 3-km jog at around 6:30 am when I first heard the news about the death of another soldier in Zamboanga City. 

I didn't have to find out his name because an underclassman promptly sent me a text message that bears the name of the fallen hero: 1st Lt John Kristopher Rama, a member of the PMA Class of 2008. 

He became the 12th soldier to die in the ongoing military operations against Misuari's followers who flocked to Zamboanga to attend a 'peace rally', and  MNLF's planned flag-hoisting at the city government's seat of power.

He was leading his men in the clearing operations which required them to enter enemy-occupied buildings in order to conduct 'room clearing' procedures.


(Photo copied from the internet)

Rama and his men were highly-trained soldiers of the Army's Special Operations Command. They were ready and committed to perform the mission. 

After about 10 days of continuous fighting in the urban jungle of Zamboanga, he and his men fully knew that the risks are becoming greater due to the presence of innocent civilians who were used as human shields. 

It was only yesterday (Sep 18) when his unit participated in the successful rescue of 64 hostages in Sta Catalina village.

It was the second time that he was involved in the successful rescue missions. On September 17, he was among those who rescued 34 hostages together with the Scout Rangers.  

Rama was a typical combat leader: he leads from the front where he can best control his unit. 

Unmindful of the whizzing bullets, he led his soldiers in clearing the building, one room after the other.

They were gradually gaining grounds in that building when a bullet claimed his life at around 5:00am today (September 19, 2013). He was 30 years old.

Bright officer

A B.S Mathematics graduate from the University of the East, Rama entered the Philippine Military Academy as a cadet on April 1, 2003. 

A hardworking student, he landed in the Top 12 of his class when he graduated on March 18, 2008. 

1st Lt Robert Martin Dimailig, a 'mistah' (classmate) of Rama, said:

"He is very kind and  a silent type person. He had always longed to serve in the Army even during our cadet days," said Dimailig, who is also involved in the ongoing security operations in Zamboanga City. 

He topped in all of his Army training courses including the Infantry Officer Basic Course, Counter-terrorist course and the  Special Forces Operations Course.

Due to his academic performance and leadership traits, he was sent to Malaysia to attend the Jungle Operations Course. 

Prior to his assignment at SOCOM in 2009, he served in the hinterlands of Mindanao as a Platoon Leader of the 36th Infantry Battalion of the Army's 4th Infantry Division, where he saw action against communist bandits. 

He was an expert shooter and a multi-awarded junior officer. 


'Homeboy'

His father, Edgar, 52, said that John is a 'home boy' since his childhood days. 

"He is very quiet and prefers to stay at home than be with barkadas. I have no problems with him because he is a very responsible person," he said.

"I last talked to him about two days ago when he requested for uniforms that he needed in Zamboanga City. His wife also sent chocolates and his favorite chicharon, and I brought it to his liaison NCO in Camp Aguinaldo," he added. 

The elder Rama never thought that his son will perish in the clashes. 

He was proudly sharing the story about his son that I could sense the smile on his voice.

"I had no feeling whatsoever that he would be gone forever. However,I could not help but shed tears everytime I remember him," said Rama, a native of Romblon.

A hero

I haven't worked with Rama before but I also felt the pain of losing a dear brother. 

He was undoubtedly one of our heroes. He was ready to lead. He unflinchingly followed the order to save the hostages.

He helped free 108 innocent civilians from their captors who had used them as human shields.

He gave his life so that others may live.

He is survived by his loving wife Erlinda and 2 year old daughter Erin.

We are both warriors of the Special Operations Command. We belong to the same family. 

I will render my snappiest salute. 

Taps is sounded.



(Credit to US Armed Forces)

Honoring the fallen warriors: The heroes of Zamboanga siege

$
0
0

We started counting the number of casualties in Zamboanga City since Day 1 of the hostilities (September 9, 2013). 

The battle for public opinion had also erupted in the social media as Misuari's supporters bombarded Twitter and Facebook with images and messages that spread false information.

There were stupid claims by Misuari's supporters  and spokespeople about the death of 500 soldiers in the hands of Malik and his gang. Ano sila hilo? That is almost half of the troop strength in Zamboanga!

It was an obvious propaganda but the widely-spread false information had caused panic among the soldiers' relatives. 

Ito ang halimbawa ng propaganda material ng mga fans ni Prof Nur Misuari. Napakahalatang pinatungan lang ng caption ang TV grab ng news report tungkol sa fallen warriors ng Philippine Marine Corps noong 2011. Iyong mga kulang lang din sa pinag-aralan ang kayang maloko sa ganitong simple-simpleng propaganda material.

The AFP doesn't and could not hide its battle-casualties. Pwede ba naman yon? 

We honor our soldiers and their family members. Sa panahon ng social media, di maitatago ang casualties. We follow the principle of accountability and transparency. Gets nyo mga fans ni Prof Misuari?

In this regard, allow me to honor the deeds of our fallen warriors. 

First heroes


PO3 Jose Audrey Banares of Lapu-lapu City, a Philippine Navy Seal, was the first fatality of the armed conflict when he perished in the first recorded clash with Misuari's heavily armed followers in Rio Hondo village.

Sent to check the presence of heavily armed men in that village, the small team of the Navy's elite unit proceeded to the area at midnight on September 9.

They found themselves in the middle of a heavy firefight with at least 150 armed men at around 1:00am. They were overwhelmed but never subdued. They fought up to the last drop of their blood.

Though wounded on his face and upper extremities, Lt Junior Grade Llewilyn Abian, the leader of the patrol, was able to effectively control his men while executing a break contact to save the whole team from being routed by the enemy forces. 

They fought bravely despite their wounds and came back alive: PO2 Renato Ricafrente, PO3 Melvin Cledera,  PO3 John Martinez and PO3 Arturo Balaus and also Lt SG Abian. 

These brave soldiers were the first casualties of the conflict that was ignited by the group of Nur Misuari, who according to his Spokespersons, are supposed to attend a peace rally and hoist the MNLF flag in the seat of Zamboanga City government. 

They are now recuperating from their wounds.

Sporadic fighting

To confront the loyal forces of Nur Misuari, the local military commander promptly deployed troops around Zamboanga City. The intent was to protect the civilians and thwart his armed followers from taking the heart of the city.

There were sporadic fighting in at least 3 villages including Sta Catalina, Talon-talon, Sta Barbara and Kasanyangan. Among the first responders include the 32nd Infantry Battalion and the 23rd Marine Company.

The first Muslim to die in the battles that ensued was Pfc Julmuin Abdulalahid of Indanan, Sulu. Kakaiba ba? Yes, isang Tausug na nakipaglaban sa kapwa Tausug dahil sya ay isang Kawal Pinoy!

Showing his loyalty to the Philippine flag, he courageously fought against Misuari's forces who advanced towards Sta Barbara village at around 8:30pm on September 11. 

Three days later (September 14), Pfc Jeffrey Castillo of the 23rd Marine Company, died fighting against Misuari's followers who tried to control Kasanyangan village. Naitaboy ang mga tauhan ni Misuari dala ang kanilang mga patay na kasamahan dahil sa katapangan nina Castillo. Oooorah!

SOCOM Heroes

The arrival of the elite forces from the Army's Special Operations Command was welcomed with jubilation by the people of Zamboanga. 

Highly-trained both in counter-guerilla warfare and fighting in built-up areas (FIBUA), the warriors of SOCOM were deployed to confront the largest group of Misuari's forces in Sta Catalina and Sta Barbara villages. 

Unflinching of the delicate missions, they courageously pressed the fight despite the use of human shields by Misuari's armed men. 

Using selective fires to avoid hitting non-combatants, they courageously advanced despite the fact that bullets rained on them.

On September 15, Cpl Mark Herson Caranzo of Burgos, Isabela died while fighting against heavily armed men who were hiding behind the hostages. Mandirigma ba talaga tawag sa nagtatago sa likuran ng mga babae at matatandang bihag?

Cpl Michael Baltazar, a Batangueno, died of gunshot wounds while fighting in a built-up area in Sta Catalina at around 4:00pm on September 16. 

After evacuating Baltazar to the casualty collection point, the troops continued its advance to engage Misuari's followers, downing several of them. 

The effective use of human shields was the major obstacle that the SOCOM troopers had to hurdle. They could not use automatic fires and heavy-caliber weapons. The safety of the hostages was always on their mind. Our soldiers have the International Humanitarian Law in mind. I am proud of them. Ganyan ang astig!

In the continuous firefight that day (September 16), Pfc Albin Dayna of Dapitan, Zamboanga del Norte and Pvt Sergio Buagas of Libungan Cotabato died after an improvised bomb exploded near their position. 

The clashes occurred on a daily basis as the troops of SOCOM close-in and continue its advance on known strongholds used by Misuari's followers. Napapahirapan sila dahil sa nagtatago ang mga nagpapakilalang mujahideens ni Malik sa likuran ng kaawa-awang hostages. 

Panoorin, ang news report tungkol sa mga civilian hostages sa link na ito:


Committed to end the fight, the soldiers continued its mission: slowly but surely. One village at a time. One building after the other. One room at a time. Mahirap ata ang Close Quarters Combat. Try mo sa video games gaya ng Counter Strike di ba duguan ka rin! 

At around 6:30pm on September 17, two SOCOM troopers, Cpl Allan Camerino and Pfc Jay Olivar,  offered their lives to perform their mission of freeing the hostages. Thirty four (34) hostages were freed and reunited with their loved ones. 

Early morning the next day, they were able to free another 64 hostages after a fierce clash with their captors in one of the buildings where they were being kept. Isa sa tagapagsalita ni Misuari ay nagsabing 'ni-release' nila ang mga hostages. Tama sana yon kung ang nangyari ay sa Manila lang ang mga sundalo at pinakawalan na lang nila ang hostages at magsipag-balikan na lang sila sa Sulu. Ganon ang 'released' di ba, wala nang bakbakan at pagdanak ng dugo?

Due to the continuous military pressure, the followers of Misuari were gradually demoralized. Twenty three of them surrendered to the police. Di naman totally nakakahiya ang sumuko. Parehas tayong Pilipino. Ang mga Kano nga dito sa Pinas eh sumurender sa mga Hapon noong World War 2!

Later in the afternoon, another six yielded to the Army after being cornered after trying to escape using the underground waterways. They revealed that they were low in ammunition and food supplies. They were treated humanely in accordance to the laws of armed conflict. Di namin sila ginagaya na hindi kumikilala ng laws of war.

The presence of courageous troops who stormed their hiding places brought them fear. They opted to surrender than die. 

On September 19, the troops continued its advance to clear the remaining strongholds used by Malik and his men. The soldiers were trying to find the exact location of the estimated 20 hostages that remained in their hands. 

Leading from the front, an officer paid the ultimate sacrifice while trying to save the hostages during the occasion of his wife's birthday. 

                             
     
1st Lt John Kristopher Rama, 30, of Norzagaray, Bulacan was a top-caliber officer who was endeared for his kindness and simplicity. He left behind a 2-year old daughter.

Rama became the 10th fatality in the armed conflict that also claimed at least 96 lives of Misuari's followers and 8 civilians. 


AFP benefits

All of the soldiers who died or wounded in battles receive financial support from the government in honor of their selfless services. 

The dependents of those who were killed in action (KIA) will receive several financial assistance (SFA) from the Presidential Management Staff amounting to P250,000.00. Those who are wounded in action receive the amount of either P50,000.00 (minor injuries) and P100,000.00 (major injuries).

The Army is also providing SFA based on the soldier's monthly salary and length of service, aside from the funeral service support amounting to P50,000.000.

Financial institutions like PAFCIPIC and MBAI are also providing assistance to their members.

The children of the fallen soldiers also receive educational grants based on Republic Act 6963 that provides for a free tuition fee and allowance for them under the AFP Educational Benefit System Office (AFPEBSO). 

Non-government organizations like the Hero Foundation is also providing allowance amounting to P5,000.00 for elementary; P8,000.00 for high school and P16,000.00.

To see my press statements about these benefits, please click the link below:




Note: There are at least 115 wounded soldiers as of September 20, 2013. We honor all of them. We will pray for their fast recovery.




BIFF abducts 16 people during Midsayap clash, leaves 3 soldiers dead

$
0
0

MIDSAYAP, North Cotabato--- Sixteen people were abducted including 13 school teachers during the series of attacks perpetrated by the members of Bangsamoro Islamic Freedom Fighters (BIFF) in Polangoguen village here at 8:35am on Monday (Sep 23).

The simultaneous attacks commenced at about 8:30am in the villages of Polangoguen and Tuwal where the troops of the 40th Infantry Battalion of the Army's 6th Infantry Division were conducting security operations.

One soldier was killed while another one was injured in the fierce fighting that ensued. As troop reinforcements arrived, the attackers gradually retreated.

 Fearing for their lives, some civilian residents including school teachers sought refuge in Sitio Malingao. Unfortunately, they were taken hostage by the fleeing bandits who were pursued by the soldiers, leading to a stand-off.

To avoid hitting the innocent civilians who were used as human shields, the military commander sent a village councilman named Datu Try to negotiate for the release of the hostages.
 
The captors agreed to release all of the trapped residents including four out of 13 school teachers who were held at gunpoint together with 4 village officials. 
The gunmen retreated with the rest of their captives towards their hideouts in the Liguasan Marsh. 

There were series of clashes that occurred during the day involving the blocking forces of the BIFF. 

The soldiers spotted dead gunmen who were dragged by their companions as they fled.

The Army accounted 3 soldiers dead and two wounded in action (WIA) as of 5:00pm.

Pfc Jesson Ponsica, one of the slightly wounded soldiers opted to remain with his team after being treated by the Army's combat medics. He joined the relentless pursuit operations conducted by the Army.

At around 4:45am today (Sep 24), the remaining hostages (9 school teachers and 4 village councilmen) were released by their captors in Sambulawan village. 

A local official here fetched the hostages and brought them to Amado Hospital in the town for medical check-up.

Pursuit operations against the hostage-takers are still ongoing.

The Army headquarters in Camp Siongco has lowered its flag in half-mast to honor the soldiers who died heroically to save the hostages.
                       

Military updates: 9/24/13

$
0
0


I took this photo of the Liguasan marsh in Central Mindanao during my visit here early this year. I once served as a combat leader in this area in the late 90's.

I started my day hearing some bad news from Central Mindanao today. 

At 6:30am, an improvised bomb was detonated by unknown perpetrators near a military outpost in Pinantao village, Parang town in Maguindanao. Two innocent civilians were wounded including Abraham Tiburon and Erlinda Bulagues, both 54 yrs old. Investigators from both the AFP and PNP have inspected the site of the blast. 

At 7:30am, heavily armed gunmen led by  Sukarno Husain and a certain Commander Brudy attacked the processing plant of Delenanas Banana Plantation in Sitio Mangco, Dungos, Tulunan, Cotabato. Army troops were sent to defend the civilians who are employed in the said banana plantation.

At 8:00am, Army soldiers found the decapitated body of Mr Ricardo Dionio in Dimapulot village in Midsayap town. Another victim, Mr Erwin Viloan was found in Sitio Babonao, Bgy Agriculture of the same town.

The series of attacks had started about 3 weeks ago. The perpetrators are believed to be part of the 'spoilers' of the peace process, particularly the Framework Agreement on the Bangsamoro that is currently worked out by the peace negotiators from the government and the Moro Islamic Liberation Front. 

The soldiers are deployed to defend the communities and serve as a credible deterrence against armed threats who intend to derail the peace process. 

Soldiers have remained committed in observing the primacy of the peace process. 

We are one with the people in their ultimate goal of attaining lasting peace for their children and future generations. 


2nd Lt Florencio Mikael Meneses: Salute to a warrior

$
0
0




We have another fallen warrior in the person of 2nd Lt Florencio Mikael Meneses, 27 of Bgy Tibag, Pulilan, Bulacan. 

He was fighting for his life after being shot in the abdomen during an intense firefight with the armed followers of Nur Misuari in Lustre Street, Sta Catalina on September 21. 

He died due to 'renal failure' at 4:00am on Monday (Sep 23).

He joined the military service as a cadet of the Philippine Military Academy on April 1, 2007. 

He graduated and was subsequently commissioned as a 2nd LT in the Philippine Army on 06 March 2011.

I was among those who received him in the Army headquarters  after the completion of their pre-deployment training sometime in the 2nd quarter of that same year. 

He joined the First Scout Ranger Regiment and immediately took the rigorous Scout Ranger Course which he finished in October 2012. 

After graduation, he was immediately assigned to the battlegrounds in Basilan where he saw action against Abu Sayyaf terrorists in the area. 

A serious person, Meneses was respected not only by his subordinates but also by his peers. 

Cpt Leonard del Rosario, the Company Commander of the 9th Scout Ranger Company, shared that Meneses doesn't love to drink alcohol but he occasionally joined the troops during unit-sanctioned social gatherings. 

When his company,the 7th Scout Ranger (In Hoc Signo Vinces) Company was informed of an impending mission in Zamboanga two weeks ago, he was very excited. To lead people in battle is always a Scout Ranger's dream. He saw it as an opportunity to prove his worth as a Musang.

Cpt Arvin Llenaresas, the Commanding Officer of the 7th SRC said that Meneses was 'very snappy'. 

"He is reliable both in administrative functions and also in combat. I have full confidence in him because of his positive leadership traits," said Llenaresas whom I talked to during the lull of the fighting in Sta Catalina today. 

Brave leader

Llenaresas recalled that he was leading his company to assault a cluster of houses when he last saw Meneses alive. 

"I was leading a section of soldiers in front, followed by my Ex-O and Mike (Meneses) who was trailing behind with his men. He was focused and in control despite the hail of bullets that greeted us," said Llenaresas. 

"The fighting was so intense that we found ourselves only 5-10 meters away from the enemies who were positioned behind loopholes."

"We took turns providing support by fire to allow the maneuver of our exposed soldiers when I saw him blooded with a gunshot wound in the stomach."

Llenaresas said that at least six other soldiers were also injured but they pressed the fight, downing the enemies. 

"I ordered my men to provide suppression fire as we evacuated those who were wounded amidst the enemies' interdiction fires that injured more soldiers. We were able to bring Mike to the casualty collection point and he was promptly brought to the hospital for treatment," said Llenaresas who was also with Meneses during the rescue of 34 hostages on September 19. 

Sound of taps

Llenaresas said that he was saddened upon learning that his Platoon Leader met with the Creator.

"He was like my younger brother. That is how I treat all my soldiers in the company. I couldn't even send him off due to the continuous rescue missions," he said. 

I can only relate to Llenaresas. I understand what he felt. 

We are a band of brothers in the Scout Ranger family. 

We fully understand the dangers of our profession. 

We are aware that anytime, we will be sent to dangerous combat missions to protect the people. 

We are always ready to offer our lives in order to accomplish the mission.

We are Scout Rangers! We strike!

Taps is sounded.






Six armed followers of Misuari die in Zambo City clash

$
0
0

Pagkatapos na mailipat sa Philippine National Police and lead role sa security operations sa Zamboanga City, nagtangkang pumuslit ang anim na tauhan ni Nur Misuari mula sa security cordon ng security forces sa mga lugar sa Sta Barbara-Sta Catalina, sa lungsod ng Zamboanga noong Linggo, ika-29 ng Setyembre

Sila ay dahan-dahang gumagapang sa likuran ng mga nasirang bahayan at naghahanap ng malusutan. Lingid sa kanilang kaalaman, ang linaw ng paningin ng mga police snipers na naka-pwesto sa mga strategic locations para bantayan ang kanilang galaw. 

Dakong 10:00am sa araw na iyon  nang nagkapalitan ng putok ang dalawang panig. Pilit nilang lumaban kahit dehado ang kanilang posisyon. 

Umabot din sa humigit kumulang na dalawang oras bago silang lahat ay bumulagta sa kanilang pinagpwestuhan.

Ito ang patunay na posible pa ring magkaroon ng maliitang bakbakan sa mga barangay sa coastal area malapit sa mga naturang barangay dahil sa presensya ng maliit na bilang ng kanilang hanay na patago-tago sa lugar. 

Natagpuan ng mga pulis at mga sundalo ng 44th Infantry Battalion ang anim na bangkay ng mga tauhan ni Nur Misuari at pati na rin ang anim na  matataas na kalibre ng baril kagaya ng M14 Rifle at M16 Rifles. Halos wala nang bala ang natitira sa kanilang bandoleer.
 

Pumuslit si Malik?



Isang kamukha ni Malik ang nakita ng mga sundalo ngunit di pa napag-alaman kung talagang siya ang naturang napatay sa engkwentro.Matatandaang narekober ng militar ang mga ID cards ni Habier Malik sa bangkay ng isang napatay na kanyang tauhan 3 araw na ang nakaraan. 



 Ugong-ugong sa Zamboanga City ang mga tsismis na nakapuslit na si Malik. Ayon naman sa iba, posible itong nasawi. 

Kahit ano man ang nangyari ke Malik, nasa kanya ang burden of proof ng kanyang disposisyon. Actually, mahirap din ang kanyang kalagayan. 

Kung manahimik na lang sya at hindi umiimik, sasabihin ng kanyang mga tauhan na bumahag ang kanyang buntot sa labanan at nang-iwan sya sa gitna ng labanan. Kung ganon, mawalan sya ng kredibilidad sa kanyang mga kinasasakupan. 

Kung itago ng kanilang hanay ang katotohanang namatay nga sya sa bakbakan mga iilang araw na ang nakaraan, malagay din sila sa alanganin. Hahanapin sya ng kanyang mga tauhan na me malaking respeto sa kanila. Pag malaman nilang itinatago ang katotohanan sa kanyang pagkamatay, lalo silang magagalit kay Nur Misuari na syang nag-udyok sa kanila upang atakehin ang Zamboanga City.

Lokohan

Marami sa mga sumukong mga tauhan ni Misuari ang naghayag ng kanilang pagkadismaya dahil sa panloloko diumano na ginawa sa kanila upang sila ay mag-tungo sa Zamboanga bitbit ang kanilang armas. 

"Sinabihan kami na bibigyan kami ng pera kung sasama sa peace caravan dito sa Zamboanga. Iyon pala, gyera naman puntahan namin," ayon kay Commander Mizbah Baladji, 79, isang babaeng MNLF na nahimok para sa naturang military adventurism.

Ganon din ang mga rebelasyon ng iilan sa mga miyembro kagaya ni Commander Yahya na sumuko kasama ang 5 nyang mga tauhan na halos hinihimatay na sa sobrang pagod at gutom pagkatapos ng iilang araw ng bakbakan laban sa mga Rangers.

"Sa mga kasamahan ko na andyan pa sa loob, mag-isip na kayo. Tingnan nyo ang nangyari sa amin," sabi nya, sa kanyang panawagan sa mga kasamahan na nasa grupo pa ni Malik ng mga panahong iyon.








Till bullets do us part: A soldier's love story

$
0
0

 
 MILITARY COUPLE. 1st Lt Francis Damian and his wife, Lt Junior Grade Aemy Leslie Campos-Damian, pose for a souvenir photo during the baptismal rites of their 7-month old daughter on September 8, two weeks before his tragic death in Zamboanga City. (Photo by Lt JG Aemy Leslie Campos-Damian)

IT REQUIRES a strong heart with titanium tenacity to love a warrior of peace.  A soldier’s life is always fraught with danger and worry to his family, especially to his or her partner. 

The love story of 1st Lt Francis Damian, 28, and his lovely wife, Lt Junior Grade Aemy Campos-Damian,28, is a love story that was ended by the atrocities initiated by the armed followers of  a faction of Moro National Liberation Front headed by Nur Misuari in Zamboanga City.

It was early morning on September 24, 2013 when he died fighting in an urban terrain in Santa Barbara Village, Zamboanga City.  A single bullet from an entrenched enemy pierced through his helmet, sending fragments that would fracture his skull.

That day, his wife’s metal was tested.


Career


They attended the Philippine Military Academy together, graduating in the same year as members of the PMA Class of 2007.

Since cadetship, they had different preferences.

As a child, she was always fascinated with sea adventures. A native of Zamboanga City, the sights of colorful vintas and the seemingly unreachable horizons of the Sulu Sea influenced her decision to join the Philippine Navy.

Meanwhile, Damian followed the footsteps of his father by joining the Army infanty. Aside from being a PMA graduate himself, the elder Damian was a US Army Ranger course graduate and a distinguished officer of the defunct Philippine Constabulary.

Since childhood, he had seen the action photos of his proud father who had served in the frontlines as a combat leader. He had always wanted to be like him. He wanted to outdo him by voluntarily joining the Army’s elite unit, the Special Operations Command.

In 2010, he attended the Scout Ranger School where he earned his ‘Musang’ (Scout Ranger) tab.

They found themselves madly in love a couple of years after their graduation. 

In 2012, they decided to be married ‘secretly’, a memorable event that was witnessed only by a few handpicked ‘mistahs’ (classmates).


In 2013, they bore a child, a beautiful daughter that would become the center of their affection.


Family life


Like any other military couple, they were constantly separated hundred of miles away.

She was assigned as the Public Affairs Officer of the Philippine Navy forces in Western Mindanao while her husband was serving SOCOM in Fort Magsaysay.

Their daughter stayed with her in Zamboanga City.

Phone calls and emails have kept their relationship intact. They took turns in spending short vacations to spend bonding moments as a family.

The last time they spent such a vacation together was during the baptism of their child on September 8, 2013.

Aemy said that both of them understood their unique situation.

“We agreed on things as a couple. I get used to be away from him but we always find ways to maintain our relationship healthy,” she said.

She said that though she is also a soldier like him, she also is struggling to cope with the hardships of being away from her husband.

“Due to the nature of his job in the Army, he was always assigned away from me. When our daughter was born, he was not there to see me.”

A typical gung-ho soldier, she said that Francis always wanted to pursue specialized military training.

“I did not interfere in his own career as an Army officer. I always supported his career plans including his intent to undergo Special Forces training after finishing his Airborne training.”

When she was assigned to the naval unit in Zamboanga City, it was time for them to be separated by distance again.

They decided to raise their child in Zamboanga City where she stayed with her parents.  He stayed in Manila where his unit is before being sent to any combat missions.


Last ‘long’ 30 minutes


A few days before his graduation at the Airborne school, more or less 200 heavily-armed followers of Nur Misuari attacked Zamboanga City, taking innocent civilians as hostage.

A few days later, his unit was sent to reinforce the troops who confronted the gunmen who used human shields while trading bullets with the security forces.

She said that he had told her that he wanted to drop from Airborne training just to join his unit in Zamboanga City.

“When he consulted me about his intention to drop from Airbone school, I objected. I wanted him to finish it and earn the badge because he only has a few days to go,” said Aemy.

She said that Francis would call him many times a day to get updates.

“He was very worried because we might be affected by the hostilities. I initially declined because the hostage-takers were actually occupying a village several kilometers away from our home,” she said.


“I was surprised one day when some of his soldiers knocked on my door to evacuate me and my daughter to my billeting area inside camp. By that time, the firefights were becoming intense everyday and there were many casualties reported by the media making him more worried.”

Without waiting for his graduation day, he arrived in Zamboanga City on board a C130 flight on September 20.

She said that he visited them (she and her daughter) inside the naval post to spend 30 minutes of his spare time before his insertion to the frontlines in Bgy. Sta Catalina.

“He was already wearing his combat attire. He was so excited to be with us especially with our daughter who barely knew him.”
 

“He was taking videos and photos of our child. He carried her and kissed her again and again. Then, he hugged us both before leaving for his first combat action against Misuari’s forces. 


Worries

Since Day 1 of his husband’s deployment, she could not control her own worries about him. The number of fatalities and wounded grew each day.

“Everytime there is an update on the tally of AFP casualties, I am hesitant to look at the names. I don’t want to see his name.”

Then, one by one, he saw familiar names including a friend, 1st Lt Carl Liwanag, who was wounded in the intense battles.

She said that occasionally, Francis would send her messages during lulls in fighting.

“Mommy, please send me new pairs of socks. Yung Biofresh ha,” she quoted him as saying.

She searched for stores that sell socks but almost all of them were closed down for fear of the attackers so she sent him her own socks.

Later in the day, Francis would send short text messages telling her that he was ‘okay’.

“Mommy, I have already received the package. Happy feet uli ako,” he said in a text message.

She managed to monitor her location through the daily updates on military units’ locations which were reflected on the map. She said that she didn’t bother to ask him about his situation so that he could stay focused.

“During lull moments, we talked about our family life. We discussed things about our daughter and our vacation plans,” she said, holding back tears. 

"I never asked him about his situation in the frontlines though I always had an idea due to my military background. I didn't want to disturb him and lose his focus on his delicate mission."


Shattered dreams

It was early morning on September 24 that she monitored the name of the latest casualty.

She didn’t want to believe the name that she heard: 1st Lt Francis Damian. WIA (Wounded In Action).

She rushed to the hospital where he was brought. He had a gaping wound in his head that the doctor didn’t want to show her.

He was already unconscious and unresponsive. She knew that her worst fear was about to come.

About 3 hours later, he was pronounced dead. She faced her worst nightmare.
 

“It is like our dreams were all shattered. I knew it is hard to accept reality; but, I am a soldier. Duty first.”

She gathered up her courage to help her face the reality that her beloved husband had passed away and it is now up to her to raise their daughter.  She knew that she is all that their little baby has.

Donning her black mourning outfit, she proudly stood beside his casket like any dutiful wife would do. 
 


 FAMILY MEMBERS. The members of the PMA Class 2007 are somewhat close to me because I had mentored them since their plebehood. Aside from our coaching sessions during marksmanship training, I also took time to share my leadership experience that would guide them in their future roles as military leaders. (Photos by Cpl Marlon San Esteban)
 

Victims
 


The fate of the Damian couple is just an example of how war and unrest can ruin lives and dreams.  These are the types of struggles that a soldier and his family might deal with sooner or later.  Lucky are those soldiers who go move on through their lives to become retirees.

Aemy wants to spend a leave up to her husband’s birthday on November 10.

She wants to raise her daughter all by herself , with the help of her loving family. She intends to be assigned elsewhere than Zamboanga to forget her bad experience and to able to recover from her painful loss.

A single bullet has separated them eternally. But, their love would last forever. 


A Tausug soldier dies in a fierce clash with Misuari's armed followers in Zamboanga City

$
0
0




Hanggang ngayon, meron pa ring nagbubuwis ng buhay para mapanatili ang katahimikan sa Zamboanga City pagkatapos ng madugong sagupaan sa loob ng dalawang linggong nakaraan. 

Kahapon, isang magiting na mandirigmang Tausug ang nagpakita ng kanyang katapangan sa pakikidigma laban sa iilang miyembro ng armadong grupo na gustong pumuslit mula sa security cordon ng militar sa Sta Barbara dakong 2:30pm kahapon, ika-30 ng Setyembre 2013.

Nagmamatyag si Cpl Hakim Jaafar sa kanyang designated sector nang namataan ng kanyang yunit ang mga armadong rebelde. 

Nagkaroon ng palitan ng putok. Si Jaafar ang isa sa agad-agad na nakipaglaban sa harapan.

Isang mandirigmang Tausug, si Jaafar ay isa sa mga magigiting na Muslim na sundalo na nagpakita ng katapatan sa paglilingkod at kakaibang katapangan. 

Hindi alintana ang panganib, hinarap ni Jaafar ang mga kaaway upang sila ay kalabanin. 

Habang nagma-maneuver, natamaan si Jaafar ng bala na syang dahilan upang mabawian sya ng buhay. 

Natagpuan naman ng mga kasamahan ni Jaafar sa 44th Infantry Battalion ang bangkay ng isa sa mga rebelde at nakumpiska ang 2 matataas na kalibre ng baril.  Nagawa ng iba nitong kasamahan na kumaripaspas ang pagtakbo upang magtagong muli, dala ang mga sugatang kasamahan. 

Ang bangkay ni Jaafar ay agad na ipinadala sa Jolo, Sulu lulan ng military aircraft, upang mailibing ayon sa Islamic traditions. Binigyan din syang pugay ng mga kasamahan na kumikilala sa kanyang katapangan. 

Kinikilala pa ng SOCO ng kapulisan ang katauhan ng nasawing rebelde. 

Ipinasiwalat sa lahat na residente sa lugar na tuloy-tuloy pa ang security operations ng PNP at AFP sa lugar dahil sa posibleng pagtatago ng iilang tauhan ni Nur Misuari sa naturang lugar.


Eisenhower Fellowships: My experience during selection process

$
0
0



It was in the third quarter of 2012 when I got word from the Metrobank Foundation Inc. that Mr Chito Sobrepena, its energetic President, nominated me to the upcoming Eisenhower Fellowships 2013. (Click the highlighted link to know more about this program)

I knew that this prestigious program has gathered more than a thousand of outstanding leaders around the world across different fields of expertise. These individuals would form the vast network of contacts who collaborate on certain projects that would make a difference in the lives of people. I had my small share of community projects in the country but I could do more!

I was deeply honored for the nomination but inside me, I was not sure if my accomplishments and leadership potentials would suit the parameters set by the selection committee. There is no harm in trying. I gave it a try anyway.

Selection process

I met at least 10 of the candidates during the pre-screening process that was held at a hotel in Manila. They were all accomplished leaders from different sectors including the arts, public service and socio-civic organizations. I was the only military officer in the group. 

One by one, we were ushered to a private room to be interviewed by the members of the nominating committee including Mr Jaime Augusto Zobel de Ayala , Mr Chito Sobrepena EF fellow Lt Gen Ismael 'Billy' Villareal, among others. Their mere presence made me a little bit nervous. I tried my best to maintain my composure. I am a Ranger!

The interview was short and focused on my 'fellowship interests' and possible 'consequential outcomes' that I would do back home if I will be selected. I provided direct answers and cited concrete examples based on my past experiences. In short, I told them that I wanted to help end all armed conflicts in the country through other means than 'military solution'. I also said that I wanted to help improve meritocracy in the Armed Forces of the Philippines and contribute towards it advancement.

I really didn't know if I would be 'short-listed'. I was aware that all those who came for the interview were all highly accomplished leaders in their own fields. It was indeed a tight race.

It was more than a month after the interview that I received a letter from Eisenhower Fellowships that I was among the candidates from the Philippines. I couldn't describe my happiness. To be short-listed is already an honor. To be selected is like heaven!

The final interview was done through phone during office hours (their time). Therefore, I had my interview at around 9:00 pm. I talked to at least 3 interviewers. Again, I narrated my fellowship interests and consequential outcomes. I used my communication skills. (Nose bleed!)

It was in March 2013 that I received a letter from the President of Eisenhower Fellowships, Mr John Wolf, congratulating me for being selected as a fellow. I was told to start preparing for the 7-week travel. I couldn't believe it. All I can say was 'Hooooah!'.

Together with film director Omar Ali, I became part of the EF Southeast Asia Regional Program 2013 fellows who will travel around the United States to meet leaders from different sectors and learn more about its culture and people. 

After Lt Gen Billy Villareal and Col Charlie Galvez, I became the third officer of the Armed Forces of the Philippines to join the elite list of EF fellows around the world.

I was very proud of the rare opportunity to carry the Philippine flag and represent our country in this unique gathering of leaders. 

I thanked all those who believed in me, especially Metrobank Foundation Inc. which selected me as one of "The Outstanding Soldiers in 2004".

I will do more to serve others when I come back. 

The rest is history.








Eisenhower Fellowships 2013: My journey to Philly

$
0
0



As the 6th century Chinese philosopher once said: "A journey of a thousand miles begins with a single step." 

Like a usual journey, I thoroughly prepared for the Eisenhower Fellowships in the same way that I am preparing for a combat mission. I am a soldier, remember?

I arranged all travel requirements including the J1 Visa, Travel Authority from the Department of National Defense, and all clearances that go with them.

For several weeks, I had nightly Skype 'meetings' with my EF Program Officer, Ms Natalie Barndt, to iron out my itinerary in the United States. Fellows are deeply involved in planning for the itinerary based on the 'fellowship interests' that they presented. 

Due to my keen interest in conflict resolution, peace-building and merit systems, I selected peace institutes, universities, military units and government offices which are directly related to my intellectual pursuit. 

I also consulted Filipino EF fellows to ask for guidance. Army Lt Gen Ismael 'Billy' Villareal, my fellowship mentor, personally shared his thoughts and invaluable experiences, widening my understanding about the program.

I didn't notice the passing of time until the day that I have to depart for the fellowship. It was early morning on September 28, 2013 when I left Manila for New York together with my wife who was allowed to experience at least half of the time that I am on fellowship. Yes, EF fellows' spouses are allowed to be with us too! 

We traveled thousands of miles towards the other side of the globe for about 17 hours, landing at the international airport named after one of the most popular American President, John F Kennedy.



We were greeted by these mural arts inside the arrival area, giving me a glimpse about US history and its culture. I couldn't help but remember our own artwork in the Philippines, the EDSA-Bayanihan Peace Mural!














After collecting  our luggage, we hopped on a van for a 2-hr drive to Philadelphia. Seeing the towering structures of Manhattan in the horizon, I clicked for some photos. I couldn't wait to visit this place in the 3rd week of my fellowship!



Finally, at around 6:00 pm on September 28, we were settled at this spacious room of Double Tree Hotel. 

We were dead tired but chose to venture out than waste our time sleeping. These are few of the awesome sights that I photographed outside. As a first time visitor of Philly, my adventures as an EF fellow have just began.























My most memorable combat action: Leave no one behind! (Part 1)

$
0
0




Today (October 7, 2013) is the 12th year anniversary of my most memorable combat action in Basilan island, southern Philippines.

I had several 'lessons learned' in that particular encounter. I gained new insights about combat leadership and it also widened my understanding about our fight against terrorism. 

From the likes of Muslim leaders like Lapu-lapu and Sultan Kudarat, to their Christianized counterparts like Andres Bonifacio, Emilio Aguinaldo and Francisco Dagohoy, we have had a long list of brave warriors and heroes. 

In the First Scout Ranger Regiment, we also have a long list of idols in terms of combat leadership and heroic actions. We are proud of the likes of Weenee Martillana, Robert Lucero and the legendary Julius L Javier, to name a few of them. They may have different character traits and educational background but they have something in common: They are both warriors and leaders who love to fight for their country. 

Therefore, we who opted to join this elite unit wanted to follow their paths. We wanted to join the short list of brave warriors who made a difference. 

When I was given the chance to serve in the unit, I grabbed the golden opportunity to be considered as one of the best combat leaders among the best in the Philippine Army. Syempre, taas-noo ako bilang isang dugong mandirigma!

Balatanay firefight: Walang Iwanan

Pang-apat na buwan na noon sa aming redeployment sa Basilan simula nang kami inilipat para tumulong sa pagtugis sa hanay nina Abu Sabaya at Khadaffy Janjalani na naghasik ng lagim sa pamamagitan ng pag-kidnap ng mga turista mula sa Dos Palmas Resort sa Palawan noong May 25, 2001. 

Pudpud na ang aming mga combat boots at gula-gulanit na ang aming mga uniporme sa sunod-sunod na combat operations sa kagubatan ng Tuburan, Lamitan, Sumisip, Maluso at sa Isabela City. Buti na lang di nagasasawa si Kuya Sapatero sa Isabela City sa katatahi ng  aking boots sa kakapatahi tuwing makabalik ng kampo!

Sa mga panahon na iyon, malaki na ang improvement sa combat skills ng aking mga tauhan, lalo na yong mga'parada warriors' ko galing sa Army headquarters. 

Nakarami na rin sila ng aktwal na mga bakbakan. Marami sa kanila ang nasugatan at nagyayabang na rin bilang isang mandirigma----may bahid ng sariling dugo at pawis ang military uniform sa pakikipaglaban sa mga teroristang kaaway ng pamahalaan, ang Abu Sayyaf Group.

Nanood ako ng CNN sa satellite TV ng aming yunit pagkatapos ng tanghalian noong ika-6 ng Oktubre 2001 nang makatanggap ako ng tawag mula sa 1st Scout Ranger Battalion tungkol sa isang impending combat mission.  Wow, gyera na naman? Baka info-kaw (impukaw ang tawag namin sa intelligence information kuno na tila sa panaginip nahagilap ng mga tamad na 'agents').

Ang Scout Rangers ay talagang isinasabak sa mga bakbakan, lalo na yong tipong inaayawan ng iba. Kaya lang, kapagod din minsan kung suntok sa buwan ang mga impormasyon na ibinibigay sa amin. Limited ang intelligence gathering capability ng aming unit at ito ay ang tactical intelligence na nakakalap sa pamamagitan ng reconnaissance operations. Para mas mataas ang success rate, dapat 'luto' na ang parte ng intelligence para mas maganda ang execution ng direct action mission kagaya ng raid o ambush. 

Ganon pa man, pumunta ako sa Battalion upang pakinggan ang mission briefing. Apat kami na Company Commanders ang present: 10SRC, 1SRC, 15SRC at 7SRC. Ako ang most senior na Company Commander doon.

"Ang strength ng Abu Sayyaf Group na nagtatago sa sukalan sa Balatanay ay 187," sabi ni Cpt Mon Almodovar, ang aming S3 (Operations Officer). 

"Hot info ito galing sa Brigade kaya inatasan tayo na tirahin na agad natin dahil may balak daw ang kalaban na pumuslit sa ibang isla."

Di ako ganon ka-kumbinsido sa sinabing impormasyon. Nakarami na ako ng 'A1 information' kuno. It turned out, ewan information pala. Sa mga Ilokano, ang tawag nila sa malabong info ay 'impukaw'. Na-pukaw kasi ang Ilokano word sa nawala.

Di ko tuloy napigilan mag-joke sa aking seryosong PMA classmate.

"Mistah, baka naman rumors lang yan at ipinasa sa Brigade ang data gamit ang URC 187 radio?"

Alam ko rin na ang pinakamalapit na unit ay ang 10th Infantry Battalion na nasa Matarling, Lantawan. Ang mga kumpanya nila ay nasa Upper Manggas naka-deploy. Hmmmm. Bakit hindi sila ang ipatira?

Nagtawanan na lang kami pero alam naming dapat isakatuparan namin ang naturang misyon dahil kami ay Scout Rangers. Iba na kapag 'mayabang' na mandirigma. Lalaban kami at ayaw naming ipahiya ang aming yunit. Di kami takot sa bahag na buntot na mga Abu Sayyaf na panay karipas ang takbo sa mga naunang labanan.

Order of movement

Patapos na ang aming 5-paragraph OPORD brief at umabot din kami sa order of movement. Sino ang spearhead na unit? Sino ang maunang uulanin ng bala kung me ambush? Sino unang makaapak ng landmine kung merong nailatag sa paligid? Hmmmm. Sino?

Ako na ang naunang nagsalita sa aking concern. Naaawa na rin ako sa aking mga tauhan. Marami na akong wounded. Buti na nga lang di ako namamatayan (Allahu Akbar!).

Dati kasi, kung di ako i-designate, volunteer pa ako mag-lead. Sa hanay ng Spartan warriors sa ancient Greece, isang karangalan ang nasa harapan ng phalanx, ang battle formation na gamit nila noon. Maging si Alexander the Great, nasa harapan ang pwesto at di kagaya ni Darius the Great na nagtatago sa pinakalikuran ng daang-libong sundalo nya sa harapan.

"Para sa akin, high-time nang magpalitan ng leading element. Lagi nang 10th SRC at sobra dami ko nang wounded. Pagbigyan  naman ang iba."

Tahimik ang paligid. Antayan kung sino mag-taas ng kamay. Pinakiramdaman ko lang. 

"Ayaw ko mag-volunteer. Dapat i-designate na lang ni S3," sabi ng isang Company Commander. 

Maririning mo ang buhok na malaglag dahil sa sobrang tahimik. Syempre, baka totoo na 187 nga ang bilang ng Abu Sayyaf!


"Sige, ako na lang. Ang Battalion Headquarters elements ang mauna at i-augment ko ang 14SRC na tropa," sabi ni Cpt Almodovar, isa sa most decorated na Scout Ranger officers sa buong FSRR. Napa-smile kami lahat. Actually, kung talagang mag-designate sya kahit sinong Company Commander, di naman sya hindian. 

Kakaiba itong aking klasmeyt. Kung patapangan din lang at pamaruan sa mga bakbakan, di rin matatawaran ang kagalingan nya. Dapat nga ay sya ang mahirang na Best Officer dahil sa dami ng kanyang combat accomplishments noong sya ay Executive Officer pa lamang ng 9th SRC noong 1998 at 1999.

"Sure ka mistah? Kung sinabi mo namang ako na, no problem. You're the S3!" 

Napangiti na lang sya at pinanindigan ang naunang sinabi. 

"Sure na yan. Para maiba naman. Kawawa na itong 10SRC, kokonti na lang sila sa dami ng wounded," sambit nya na me 'drama' effect pa. 

Napailing na lang ako. Kakaiba nga yon. Warrior ata ang Battalion Headquarters ah. Sya lang kasi sasama dahil si Lt Col Charlie Galvez, ang aming Commander ay ang mag-monitor sa aming movement sa Bgy Cabunbata, Isabela City.

Napagkasunduan naming lumisan pagdating ng 10:00pm. Kailangan muna naming sumakay ng M35 trucks bago lumakad ng 1-2 oras patungo sa AO (Area of Operations). Ang assumption namin ay tulog na ang mga Abu Sayyaf sa mga oras na iyon. 

Mission brief

Pagkabalik sa kampo, nagsagawa naman ako ng sarili kong mission brief. Ako na lang mag-isang officer sa yunit sa mga panahon na yon pagkatapos na ma-designate bilang Company Commander ng 3rd Scout Ranger Company si 1st Lt Marlo 'Toto Joma' Jomalesa. Therefore, ako na ang CO, ako pa ang EX-O. Ako na rin ang Platoon Leader. At, ako na rin ang Admin Officer. Ako na. Ako na!

Ang kagandahan pag na-develop mo na ang kakayahan ng mga unit leaders, okay lang kahit mag-isa kang opisyal sa kumpanya. NCOs run the affairs of the unit ika nga. Mga sarhento ang nagpapatakbo ng unit at ako lang ang 'Direktor'. Kahit wala ako, gumagana ang aking admin na naiiwan sa kampo. Andon si Tsg Noel Jerios ang First Sergeant, si SSg Greg Manzolim ang aking Finance NCO at Operations NCO, Sgt Virtudez ang Maintenance NCO at si Cpl Esporo, ang Admin NCO. Kapag gumagana ang mga NCO, bawas ang sakit sa ulo. Kapag mga pasaway at pakaang-kaang, malaki ang problema.

Pinaipon ko ang mga teams na pwede kong dalhin sa combat operations kinagabihan. Sa dami ng wounded, apat na team na lang at nagtira ako ng 2 teams bilang reserve. Ang ibig sabihin, 28 ang aking tauhan at bilang nasa C2 (Command and Control) element, ako, RATELO, Combat Medical Aidman at M60 Gunner. So, 32 lang kami lahat. Halos ganon din lang ang bilang ng bawat kumpanya na kasama namin. More or less nasa 120 kami lahat, kasama na ang Battalion Headquarters.

"Sa uulitin, suspend muna natin ang ating Company Anniversary. TBAL (To be announced later) na lang muna. Trabaho muna tayo," paliwanag ko sa aking mga tauhan na grabe ang expectation na matuloy na rin ang naantala naming anibersaryo sa nakalipas na October 1. 

Matagal na rin kasing di sila naka-tongga ng beer na ginagastusan pa ng yunit. Pagkakataon din yon ng bragging rights kasi sasabitan sila ng mga combat medals ng aming Brigade Commander na si Col Hermogenes 'Jun' Esperon. Kumbaga, pangpa-hi morale sa tropa yon, naantala pa.

"For that matter, kumain tayo ng masarap na hapunan. Magpabili ng preskong isda at manok para mabilis tayong maglakad mamayang gabi," dagdag ko pa. 

Pagkatapos ng aking briefing, kanya-kanyang mission brief na ang mga Team Leaders sa mga tauhan nila. Merong naglinis ng mga baril at ang test fire sa likuran ng kampo na kung saan ay me nagawa kaming 150-meter firing range. Kanya-kanya rin check ng batteries, radios, GPS at Night Vision goggles. Automatic sa aming magdala ng 3-days supplies ng pagkain at mga mission-essential items kung mataguriang 'strike mission' ang aming isakatuparan. Mas epektibo kasi kami kung magaan ang dala. Mahirap mag-maneuver sa putukan kung tipong 20kgs o mahigit pa ang nasa likuran. Mapipilitan kaming mag-drop ruck sa biglaang putukan, kung hindi kami nakapagplanong mabuti sa tinatawag na ORP (objective rally point) operations na kung saan ay pwede iwan ang combat packs. 

Sarap na sarap ako sa pagnanamnam ng tinolang isda na syang ulam namin sa hapunan. Kasama ko sa mess hall ang aking mga pinagpipitagang NCO sa kainan. Ginagawa ko ito para mapag-usapan informally ang mga issues and concerns na dapat kong malaman lalo na at lagi akong nakatira sa bundok. Believe me, mas malimit ako sa gubat kaysa aking papag sa loob ng kampo!

"Ihanda nyo lang lahat ng mga requirements natin para sa ating anniversary. Kung ituloy natin at kung kelan, depende sa outcome nitong aming mission mamaya," bilin ko sa aking Ilonggong First Sergeant at Ilokanong Operations NCO.

"I-assemble ang tropa by 9pm para sa final inspections at briefing."

Minabuti kong tawagan ang aking misis para magbigay ng SITREP (Situation Report). Sinasabi ko sa kanya na meron akong 'lakad' although di ko sinasabi saan at kung ito ay napaka-delikado. Baka sya pa ma-stress sa nerbiyos. Laging nasa headlines ang Basilan sa mga panahon na iyon. Minsan exaggerated ang mga accounts ng news stories kaya ang akala ng taga Manila, ala-Somalia ang buong isla!

Medyo sanay na rin ang aking misis sa aking sitwasyon. Sanay na rin sya na makatanggap ng tawag mula sa akin pag makapunta ako ng safe area para sabihing okay ako (translation, nakasurvive sa bakbakan at sabihing 'alive and kicking' pa!).

Pagsapit ng 9:00pm, nasa harapan ko na ang aking tropa para sa final briefing. 

Inuuna ko laging tanungin ang mga Team Leaders kung nagampanan ang kanilang preparation tasks base sa aming talaan para sa mission preparation.

"Firearms test, check?"

"Radio test,check?"

"NVG test, check?"

"Pagkain at combat stove, check?"

"Mapa, compass, GPS?"


"Mga kumakalansing na gamit, check?"


"Anting-anting at laning-laning, check?" (Wala kasi kaming force protection equipment kagaya ng helmet at bullet-proof vest kaya yon na lang joke namin na i-check)

Nang ma-kumpleto na ang lahat, nag-designate ako ng teams sa order of movement. Sumama ako sa leading team, as usual. The commander positions himself where he can see the battlefield and where he can best control his unit. Ganon ang dahilan, maliban pa sa pride na maging kagaya ni Alexander the Great. Kapag company grade officers, dapat leading from the front!

Bilang tradisyon, Psalm 91 ang idinasal ng aming prayer leader bago ang mga personal prayers. Nakagawian na ito ang aking yunit at merong elemento ito ng kasaysayan kung basahin sa World War 2 events na kung saan ay hindi namamatayan ang yunit na nagdadasal ng mataimtim gamit ang Psalm 91. Kaya, regardless of religion, hinayaan kong magdasal ang yunit ng Psalm 91 dahil para din naman sa nag-iisang Diyos ang patungkol sa naturang dasal. Dito kami nagkakaintindihan lahat.

Alam naming napaka-delikado ng misyon. Posibleng umaatikabong palitan ng putok na naman kagaya ng naranasan namin sa Danit Puntukan sa Lamitan. 

Kanya-kanyang himas ng anting-anting ang tropang me 'dala-dala' sa tuwing paalis na ng misyon. As usual, suot ko ang aking 'pis-pis'. So far, di naman ako ipinapahiya nito. Simula nang sinuot ko ito pagkatapos na ibinigay sa akin ng aking kapatid na Muslim, di na ako nahagip ng bala. Dagdag na siguro ang pagkabano bumaril ng Abu Sayyaf.

Dakong 10:00pm, it was time to leave. Umandar na ang mga M35 trucks na mag-haul sa amin papunta sa aming Line of Departure (LD).

Naalala ko ang aming chanting:"Momma, momma can't you see? What the Army has done to me. I used to ride in in a Cadillac. Now, I'm riding an Army truck! Hoooooah!" 

Lumalakas ang pintig ng puso ko. Umiinit ang aking tenga. Iba ang aking pakiramdam. Isa ang naalala kong sambitin, pampalakas ng loob at paghingi ng blessings at guidance. Bilin ito ni Maas Salambang, ang aking tatay sa Tuburan.

"Allahu Akbar!"

Di ko inaalis ang aking kamay sa grip ng aking AUG Steyr habang nagbyahe papunta sa Matarling. Maraming 'What if?' ang aking inisip habang binabaybay namin ang kalsada papunta sa aming Area of Operations (AO).

(Ipagpatuloy).









My most memorable combat action: Leave no one behind (Part 2)

$
0
0





Night movement

Dakong 11:30pm na noon (October 6, 2001) nang dumating kami sa isang madilim na bahagi ng Bgy Matarling. Lumayo kami sa mga bahayan na kung saan ay merong iilang bombilya ang nakailaw. 

Christian area ang Matarling. Maraming mga CAFGU ang andito. Nakailang beses na rin silang nabiktima sa mga pang-aatake ng Abu Sayyaf. Noong mid-90s ay na-kidnap ang ilang titser mula dito. Kaya, ganon na lang ang poot sa dibdib ng mga kaanak ng mga namatayan at yong mga kapamilya ng na-reyp ng mga balasubas na Abu Sayyaf.

Umabot din ng halos 30mins kaming nakahinto sa isang sulok na madilim na na-designate naming Initial Rally Point (IRP) para ma-adapt ang aming paningin sa kadiliman. Hindi kasi lahat sa amin ay merong NVG. Kasama sa training namin ang natural night vision gamit ang 'off center' vision technique. Para makita o maaninag mo ang isang bagay, tumingin ka sa gilid nito at hindi direkta dito. Ang Lead Scout, Platoon Leaders at Company Commander lang ang usual na gumagamit ng NVG sa movement. Mas madali kasi ang command and control kung makikita mo ang paligid. 

Pangatlo ang aking kumpanya sa order of movement sa gabi na iyon. Pinanindigan ni Cpt Almodovar na silang taga Battalion Hqs ang mag-lead. Di bale nang mamatay, wag lang mapahiya.

Napakadilim ng gabing iyon at ito ay pabor para sa amin. Paborito ng mga Rangers ang lumakad kapag madilim. Magaling kaming mangapa sa dilim. Kilabot sa dilim kumbaga.

Dahan-dahan at napaka-deliberate ang aming lakad. Bawal na bawal ang magsalita. Bulungan talaga. Problema minsan sa message relay lalo na kung merong mahina ang pandinig kasi naiiba ang mensahe. Minsan, di nagkakaintindihan kung ang magkasunod ang Ilokano at Bisaya. Naputol minsan ang aming patrol dahil sa mensahe na ginawang lokal dialect. Sabi nang pinag-disseminate na Tail Scout ng naunang Team, "Lakaw na Sargeant" (lakad na Sargeant). Ang Ilokano naman na Lead Scout ay "Tugaw kunana Sergeant" (Upo daw tayo Sergeant). Ayon, nagtaka sila na wala na yong nasa unahan.

Mga 200 meters mula sa location ng Charlie Company ng 10th Infantry Battalion, nag-halt muna kami. Ito ay paraan upang hindi magkaroon ng friendly fire. Nag-shift ang Battalion Headquarters ng radio frequency para sa lateral coordination. Nagbigay kami ng direction ng approach at near recognition signals. 

Nang nagkaintindihan na ang dalawang yunit at na-disseminate na  sa lahat ng mga tauhan ang aming pagdating, nauna nang nag-link up ang Bn Headquarters at kami ang naiwan mga 100 meters mula sa link up site. 

Di kalaunan, pinagdugtong na namin ang lahat ng tropa sa temporary patrol base (TPB) ng Charlie Company. Isang kumpanya pala sila doon. More or less 70 ang kanilang bilang. Sila pala nagbigay ng information. Nakita raw ng CAFGU. Hmmmm. Ito pala ang mga me pakana. Inimbestigahan ko ang Company Commander na isang Tenyente.

"Kayo pala nakakita ng Abu Sayyaf eh. Bakit hindi nyo pa nilakad agad eh kagabi pa pala yan?"

Garalgal ang boses nya. Explaining. 

"Ser, marami raw kasi umabot 187 ang bilang nila lahat. Di namin kaya yon sir!"

Hay buhay nga naman. Kung ako yon, matagal nang me pyesta sa Upper Manggas na kinaroonan nila. Tiyak, umaatikabong fireworks display na inabot ng mga terorista doon kung ako nakakita.

"Okay, sige kami na lang. Teka, sino naman yang sinasabi mong nakakita? Baka impukaw? Baka panaginip?"

At dinala sa aming harapan ni Cpt Almodovar ang mismong 'nakakita' sa mga Abu Sayyaf. Isa syang CAFGU na lumilingon sa pangalang Leonardo Orozco. 

Payatot si Orozco. Dalawa silang CAFGU na lumapit sa amin. Mga nakasama ko na rin noong 1998 noong ako ay Tenyente pang nakikidigma sa hanay ni Abdurajak Janjalani. 

"Bay, sigurado ka ba talaga sa sinasabi mo? Parang di ako kumbinsido eh. Paano mo nakita? Saan? Ilan ang armas? Ano ginagawa?"

Doon na sya nagkwento tungkol sa diumano ay mga Abu Sayyaf na nakita. 

"Ser, ginapang ko ang kanilang posisyon. Maingay sila. Nagluluto sila sa kasukalan, mga isang kilometro ang layo mula dito, sa itaas ng Barangay Balatanay."

Seryoso naman ang kanyang boses. Pero, di ako naniniwala agad. Nakarami na ako ng mga 'impukaw'. 

Kainis minsan ang mga pakaang-kaang na intelligence unit na tila sa barbero nakuha ang impormasyon. Kaming infantry forces ang napapagod at nagsasayang ng oras at lakas. 

"Ahhhhh, ganito na lang. Kung ikaw nakakita, sumama ka! Ano, sama na!" 

Parang natulala sya konti pero napasagot naman agad. 

"Yes ser, sama ko. Talagang nakita ko sila at dalhin ko kayo doon. 100% sure ako na nakita ko sila Ser."

Parang tumaas ang percentage ng paniniwala ko na totoo sabi nya. Pero, kailangan ko pa ng ebidensya. 

"Ganito, kung totoo sinabi mo at magkaroon ng bakbakan at maka-recover tayo ng armas at maka-rescue tayo ng hostages, ipa-special enlistment kita!"

Parang tumuwid ang tayo ni Orozco. Natuwa sya sa posibilidad na maging sundalo sya. Sa tabi nya, nakikinig lang ang kaibigang CAFGU na sa Lando na suki ko rin sa mga operations noong aking kabataan. Ayaw sumama ni Lando at naglabas pa ng hinaing. 

"Ser, kasama ako sa Lantawan encounter noong 1998 na naka-iskor ang 1st SRB; sa Puno Mohaji noong 2000 at pati yong sa Task Group Panther noong 1995-1997 pero wala namang nangyari sa mga nag-promise sa akin."

Mahirap nga yon. Me nag-promise sa kanya pero walang nangyari. Di ko na pinilit, mamaya di ko rin makayanan although alam kong kakayanin ko naman. 

"Ok sige, basta Leo, itaya ko ang aking karangalan sa enlistment mo. Kung maganda ang kahinatnan, maging sundalo ka dahil nasa regulasyon naman yan ng Army."

Nabuhayan si Orozco ng loob. Nagtiwala sya sa akin. Nagyabang pa. 

"Ser, kaya ginagapang ko ang mga Abu Sayyaf na iyan dahil alam ko na di ako mapapahamak. Di nila ako basta-basta makita at di rin ako matatablan dahil meron akong dala-dala."

Ganon ang gusto kong katabi, yong confident at bilib sa sarili. Mahirap kasing kasama at katabi ang walang tiwala sa sarili, lalo na iyong iniisip na agad nila na mamamatay na sila, lalo na yong mga bata pa si 'Mamang'

"Ayos kung ganon sa akin ka tumabi. Tingnan kitang lumaban. Parehas tayong me dala. Tingnan natin kung gumagana ba talaga itong mga dala-dala natin."

Bago kami umalis, pinagbilinan ko ang Company Commander ng Charlie Company.

"Kapag mapalaban kami, magfoward ka ng 500meters para ma-block mo ang mga Abu Sayyaf na dadaan sa lugar na yan. Ang intersection dyan sa logging trail sa ibaba ang reference natin para sa iyong Limit of Advance (LOA)."

Gapang Boys

Kinausap ko si Mon na ako ang maging 2nd unit na bubuntot sa Battalion Headquarters sa movement namin para hanapin ang pinagtaguan ng mga Abu Sayyaf. Kritikal na kasi yon. Malakas na lalo ang kutob ko. 

Umabot ng isang oras uli bago namin nalapitan ang sukalan na sinabi ni Orozco na pinagtaguan nina Abu Sabaya at Khadaffy Janjalani. 

Naghiwalay muna kami ni Mon. Nagsama sya ng iilang mga tao para gapangin ang naturang lugar at si Orozco ang nag-guide sa kanila. Leaders recon ang tawag doon. Dapat malaman muna ng lider kung positive ang information tapos pagplanuhan namin paano ma-execute ang raid. 

Kagaya ng musang, tahimik nilang nilapitan ang sukalan. Hinahawi ang mga damo ng dahan-dahan. Kinakapa ang paa kung me maapakan na mga sanga o mga malalaking dahon. From time to time, humihinto para mag-SLLS (Stop, Look, Listen, Smell). 

Sa wakas, narinig ko ang tawag ni Mon. 

"Bullseye this is Eagle 3, over!" 

Bulong ang aming usapan. "Eagle 3 this is Bullseye 6, go ahead over!"

"Positive ang info na merong nag-harboring dito sa sukalan. Andito ang ibang mga gamit at mga dahon na ginawang sapin sa pagtulog, over"

Na-excite ako. Iyon naman talaga hanap namin. 

"Link-up ako sayo. Approaching from your 6 o'clock, NVGs on."

Sinama ko ang isang team para dumugtong sa recon elements ni Mon. Gusto ko kasing makita ang sinabing harboring site.

Napatulala ako sa nakita. Parang tinulugan ng 50 na kalabaw! Dami nga talaga nila. 

"Totoo nga ang sabi mo Orozco. Kaya lang umalis na sila, bago lang ito. Sana andito pa rin sa paligid natulog."

Lalong yumabang ang tindig ni Orozco. Porke wala syang dalang combat pack na mabigat.

"Ser, sa wari ko ay nandito lang yan. Wala kasing tubig dito. Kailangan nilang pumunta sa may tubig kasi walang pangluto at pang-inom."

Tama ang assessment ni Orozco. Water point ang unang hanapin ng kahit sino. Buti kung kagaya sana sila sa African elephant na kay tagal kung uuhawing muli

Nag-ngingitngit ako pag maalala ko si Abu Sabaya. Marami kasing naniniwala sa mga gossip ng mga tsismoso na "ka-kutsaba" raw sya ng militar. Ano sila, hilo? 

"Magkita rin tayo uli Abu Sabaya. Nasa paligid ka lang, sanamagan ka!"

Mga alas dos na ng madaling araw noon nang magpasya kaming mag-pahinga na lang muna at ipagpatuloy ang pag-tracking operations kinaumagahan. 

Lumipat kami ng isang area para mag-patrol base operations. Nag-usap-usap kaming mga opisyal para sa FRAG-O (fragmentation order). 

This time, nakita ko na ang sitwasyon. Dito na ang hanap-hanap namin. Nagtuos na kami ni Abu Sabaya sa Danit Puntukan sa Lamitan pero kumaripaspas sila ang takbo. Naubos ang yabang nya sa aking magigiting na tropa na sumusugod sa kanya noong July 11, 2001.

Minabuti kong mag-boluntaryong muli kay Cpt Almodovar na syang aming S3. 

"Bok, ako na uli mag-spearhead sa patrol. Sa akin i-attach si Orozco. Pakiramdam ko, andito lang sina Abu Sabaya."

Di naman nag-atubili si Mon na ako ay pagbigyan. Sa coordination namin, pagsapit ng BMNT (Beginning Morning Nautical Twilight) ang aming pag-prepare sa movement. Meron kaming humigit kumulang sa 2 oras na magpahinga. Matulog ang kaya pang matulog. Mag-gwardya ang 1/3 sa strength ng tropa. 

Sinubukan ko ang tulog-pato. Pikit ang mata pero gising ang isip. Failure.

Sinubukan ko ang tulog gansa: tulog ang isang mata pero gising ang isa. Hirap ata yon, di rin kaya. 

Nagpikit musang na lang ako sa aking pwesto. Sumandal na lang ako sa aking combat pack na nakabalandra rin sa puno ng marang. Solved. Bwisit lang ang mga lamok at niknik. Panay ang halik sa pisngi at leeg ko. Dami na ata ng tsikinini ko sa mga bruhang insekto na mga yon.

Dakong alas kwatro ng madaling araw, ginising na namin ang lahat. Ayon sa coordination, mag-early breakfast kami ng 4:00am. 

"Dapat busog tayong lumaban. Kainin ang bahaw at baon na adobo para masarap makipagbarilan sa mga gutom na mga Abu."

Dakong alas singko nang nakahanda na kaming lahat para sa movement. Inaantay ko ang paglabas pa konti ng liwanag sa horizon. 

"Five minutes stand-to muna tayo. Pakiramdaman ang paligid." 

Tahimik ang paligid at mga naghahampasang mga dahon ng marang ang naririnig, pati ang lagapak ng mangilan-ngilang dumi mula sa mga walang pakialam na mga ibong 'tukmo' (bato-bato) na nakadapo sa itaas ng mga puno. 

"Tumbukin natin ang itaas na bahagi ng Balatanay. Iyan ang lugar na merong water point."

Dala ang 31 kong mga tauhan, kami ang nasa leading element para pangunahan ang tracking patrol sa araw na yon (October 7, 2001). Ito ang aming hanap. Dito magkakaalaman. Dugong mandirigma

At......merong pa-ilan ilang mga apak ng tao ang aming nakita.

Naka-taas ang kamay ng lead scout. Open palm...Halt!

Nang nakita ko ang apak, ako naman ang nag-signal sa lahat sa aking likuran. Palingon-lingon si Orozco sa aming ginagawa. Di ata uso yon sa mga kasama nya.

Closed fist. Ang ibig sabihin:'Freeze!'



(Ipagpatuloy)























My most memorable combat action: Leave no one behind (Part 3)

$
0
0



Naka-freeze kaming lahat at nakatutok sa paligid na masukal ang baril. Pakiramdaman. Pinapakinggan kung merong indikasyon ng tao. Para kaming hunters. Pinapatalas namin lagi ang lahat ng senses. Ganyan ang survival instincts na itinuturo sa Scout Ranger School. 

Si Orozco na hunter ng baboy damo ay merong instincts na ganon, kaya bumilib ako sa kanya. 

Sa kanyang galaw at mga ideya sa aking obserbasyon, mas magaling pa sya sa mga praktikal na bagay na di naman naisusulat sa aming doktrina. Karanasan ang kanyang school na mataguriang Orozco experience. 

Kuha sa larawan ang mga suot-suot naming anting-anting na syang pinaniwalaang proteksyon mula sa mga punglo ng kalaban. Mas magaan ito sa Kevlar helmet na hindi pa uso sa mga panahon na iyon. Bitbit ko rin lagi ang Barong (Tausug bolo) na ipinamana sa akin ng aking kinikilalang Tatay sa Basilan, dahil ayon sa kanya may dala itong swerte sa may sukbit nito sa pakikidigma.


Kaya nga itinabi ko sya sa akin. Sya ang sa likuran ng Team Leader ng spearhead team na si Sgt Rosel Tayros na tubong Southern Leyte. Ako naman nasa likuran ni Orozco. 

"Sir, hindi yan ang main body. Baka napagawi lang yan dito at naghanap ng prutas. Me inakyatan na puno kung makita mo ang balat nitong puno ng marang," sabi nya. 

Tama sya. Napatingin tuloy ako sa taas at itinutok ko ang aking baril doon. Malay mo andon ang damuhong spotter ng Abu Sayyaf nagtatago sa taas. 

"Wala din dito. Pero, ang apak ay papunta ng northeast, papunta sa direksyon ng harbor site na nakita natin. Baka naghanap ng pagkain bago pumunta doon. Kahapon lang itong traces," sagot ko sa kanya.

"Eagle 3 this is Bullseye6, over. Me nakita akong traces pero pabalik sa ating pinanggalingan kagabi. Gusto kong dikitan ang Balatanay. Kabisado ko ang lugar na iyan kasi napuntahan ko yan noong 1998," sabi ko naman kay Cpt Mon Almodovar na kilala rin sa code name na 'Rambo'. 

Bagay naman sa kanya ang Rambo dahil matapang. Pero, hindi sya mahilig magdala ng M60 Machinegun. Pang movie lang yon at pang tikal ni Manoy Sylvester Stallone. Hay ang damuho na yon ginagaya ng ibang Ranger na MG gunner. 

Ang M60 Machinegun ay crew-served weapon at hindi individual weapon. Naalala ko tuloy na ang M60 Gunner ni 'Rambo' ay namatay habang inaayos ang malfunction nito sa isang mainit na bakbakan sa Sipaket, Sirawai, Zamboanga del Norte noong 1995 nang kami ay nag-Test Mission. Kung meron sana syang Assistant Gunner, merong nag-cover fire habang nag-aayos ng double feeding problem. We learned from our mistakes. Bawal mag-Rambo

"Increase distance between elements to 3-5 meters. Bounding overwatch tayo by Section. Weapons on high ready," sabi ko sa aking mga Team Leaders at sa Platoon Sergeant na si Sgt Sembrano. 


Ang Balatanay

Dahan-dahan naming nilapitan ang Bgy Balatanay. Ito ay isang coastal barangay na kaharap sa Lapinigan Island. Sa aking estimate ay merong 30 families ang nasa gilid ng dagat nakatira. Ang iba ay malalayo na ang bahay at dumadayo lang dito kung me kasalan o kaya merong kalakalan. Sa northern part nito ay ang Barangay Kumalarang, ang makasaysayan na lugar na syang tirahan ng kilalang Datu ng Taguima, ang unang pangalan ng Basilan noong unang panahon. Ito rin ang tahanan ng mga astig na teroristang Abu Sayyaf na kagaya ni Asirin Taulani at Hamsiraji Salih. 

Merong maliit na kalsada na madadaanan ng sasakyan ngunit wala namang tulay na mag-link ng dalawang barangay na pinaghiwalay ng Kumalarang River. Kung mataas ang tubig, di kakayanin i-cross kahit lakarin, baka maanod ka. Marami nang muntik mapahamak dito na mga Rangers na pinilit mag-cross para marating ang objective. Kaya naman, bangka lang ang mode of transport papunta Balatanay galing sa Isabela City na kung saan ito ay parte sa political jurisdiction. Ewan lang bakit di nagawan ng tulay sa mahabang panahon na me tinatawag na public servants dito sa isla.

Maraming magagandang bahay dito na sementado. Napag-alaman ko dati sa aking pagbisita noong 1998 na mga OFW sa Middle East ang ilan sa mga residente dito. As usual, pinapaganda nila ang kanilang mga bahay. Mas maayos naman ang kalagayan ng mga residente dito kaysa ibang nasa Bgy Tabuk o sa Malamawi. Mababait ang mga tao dito at very hospitable. Parte na ata ito ang Malay culture na namana natin.

Nakakilabot na katahimikan

Bandang 6:00am noon nang naabot ko ang isang high ground na overlooking sa Bgy Balatanay. Nasisilip namin ang mga tuktok ng bahayan mga 200 metro ang layo sa ibaba pero natatakpan ito ng mga puno ng niyog na naglipana sa lugar. 

Ipinahinto ko ang aking patrol para mag-observe sa paligid. Sa northern part ng aking posisyon ay isang high ground na masukal at ito ay kilala sa pangalang Bud Bulawan (Mount of Gold). 

Nag-check din ako ng locations ng friendly forces. Sa dagat, sa west at northwest ay andon ang Riverine Company ng Special Forces na pinamunuan ni Cpt Zandro Alvez. Meron din silang detachment sa Lampinigan island. Sa northern part ng Kumalarang river ay andon ang Light Reaction Company na me kasamang Special Forces. Sa Upper Manggas ay nakapwesto ang Charlie Company ng 10th IB. Inilagay ko sa aking tactical map ang lahat ng known locations at ibinigay ko sa Bn Hqs ang bagong grid location. 

"Eagle 3 this is Bullseye, over. Tahimik ang paligid. Gusto kong babain ang low ground na kung saan ang bahayan. Link-up tayo dito at nang ma-secure itong high ground."

Di kalaunan, nakarating na ang buong patrol ng 1st SR Battalion. Nag-coordinate kami. Sa likuran ko ay kasunod ko ang 15th SRC na pinamunuan ni Cpt 'Boy' Almonares at ang 7th SRC na pinamunuan ni Cpt William 'Bong' Upano. Napagkasunduan naming ako ang mag-recon sa ibaba at mag-overwatch sa akin ang 15th SRC.

Personally, di rin ako sure kung merong kalaban sa mga bahayan. Alam nina Abu Sabaya ma-report sila ng mga 'informants' ng AFP kung tumbukin nila ang populated area. Ngunit, di rin talaga ako sigurado kaya dapat makita mismo ang sitwasyon. Tatlong taon na rin ang nakalipas nang nabisita ko ang lugar na ito.

Habang dahan-dahan kaming bumaba, wala kaming nakitang mga traces. Tahimik ang paligid. Walang alingasngas. Walang boses ng tao. Naririnig ko ang ihip ng hangin at hampas ng alon sa dalampasigan.

Nang nakababa na kami sa lower ground, nakita ko nag-signal ng halt ang Lead Scout. Then, hand and arm signal na 'house', then, signal ng nakitang tao. Kumalabog ang dibdib ko. Adrenaline rush.

Lumapit ako sa harapan para makita mismo ang kanilang nakita. Merong babae na naglalaba. Katabi nya ay isang naka-camouflage pants na lalaki na wala namang armas. Nagkwentuhan sila. 100 metro lang ang layo nila sa amin. Di nila kami nakikita.

Kinausap ko ang aking mga Team Leaders. 

"Skirmishers formation tayo. Isang seksyon sa direksyon ng school building at ang isang section ay kasama ko sa direction ng mosque."

"Kausapin natin yan silang dalawa. Ipaghiwalay at i-apply ang basic techniques ng pagtatanong kung parehas ba ang sagot. Huwag saktan at huwag takutin."

Divided into two groups, naghiwalay na kami sa kanya-kanyang landas. Nanatili sa kalagitnaan ng high ground ang 15th SRC para bantayan ang likuran namin. 

Kasama ako sa Team ni Sgt Tayros. Sa likuran ko ay ang aking Radio Man na si Sgt Cuevas.

Naka-low ready lang ako at naka-sling ang aking AUG Steyr. Parang nilalagnat ako sa init ng pakiramdam. Ibang-iba ang kutob ko. Parang me sili ang aking tenga. 

"God, please protect us!" Napasambit ako ng tulong sa nag-iisang Diyos sabay himas ng aking 'pispis' na nakatali sa aking ulo.

Pa-approach kami sa isang bahay na semento nang merong namataang lalaki sa likuran ng mga halaman. Nakatingin sya sa amin. Tumitig sa akin na tila nakakita ng multo. Di naman ako pangit ah!

"Ser, ser, ser, kalaban yan! Me baril." Iyon ang narinig ko kay Cuevas na tubong Mindoro. 

"Teka, weyt, weyt. Di ko nakikita ang baril. Mahirap magkamali."

Sa harap ko, nagpuntahan sa likuran ng mga niyog sina Orozco at ang mga tauhan ko. Di rin sila nakakasiguro kung kalaban. Ako naman, patuloy akong naglakad papunta sa sementadong bahay na katabi ng pwesto ng lalaking masama ang tingin sa akin. Teka, type ata ako nito.

Then, mga 10 meters na lang ang aming pagitan nang nakita ko syang biglang itinaas ang baril na nakatago pala sa kanyang tagiliran. Babarilin nya ako!

Mabilisan akong nag-unsafe sabay press ng trigger. Fire! Tatak! Tatak! 'Double tap' inabot nya.

Nauna akong pumutok gamit ang instinctive firing technique from the hip sa layong sampung metro. Natumba sya. Me humila sa kanya habang me namumutok.

"Contact front, contact front!" Iyon ang una kong command habang nakipagputukan. 

Binabaril ko rin ang naghila sa kanya, alam ko me tama sya pero naitago ng isa pang kasama.Wala rin silang iwanan. Naiwan ang M14 sa gilid ng pwesto nya pero di ko makuha.

Nilingon ko si Cuevas. Nawala sya! Nagkahiwalay kami. Nasa likurang bahagi sya sa may puno ng niyog na me kaagaw na isa pa, si Ranger Quipot. Sa kabilang niyog, nakita ko si Sgt Tayros, nakikipagbarilan na rin at di makausap. Heavily engaged na kami.

No choice ako. Sa harap ko, nakita ko ang isang duyan. Masama ang gising ng Abu Sayyaf. 5 meters ang layo sa akin at me katabing M60 Machinegun. Tatak! Tatak! Nahiya na syang tumayo. Hinihila sya ng kasama. 

Bratatatat! Booom! Blag! Bratttaatatatat! Umuulan ng bala at explosive rounds. 

Para akong World Record holder sa 100m sprint. Sa isang iglap, nasa likod na ako ng bahay na sementado katabi ni Orozco,  Cpl Arancillo at isang Private.

"Allahu Akbar! Allahu Akbar!"

"Awun kabang-kabang!" Naririnig ko sila. Nasa magkabilang bahay lang kami mga 10 metro. Ang dami nila. 

Sinagot ko rin sila. Parehas lang kami. "Allahu Akbar!"

Lahat ng direksyon maging sa likurang bahagi ay umuulan ng bala. 

Ratatatattatatattatat!

Nagkawindang na. "Me tama ako!" Ayon, me tinamaan na akong tropa.

"Me tama rin ako!" Me dagdag pang isa. "Pulutin ang wounded!" Inutusan ko si Pfc Zambrano.

"Medic!" Hinanap ko si Sgt Legaspi, ang aming 'doktor'.

Inabot ko ang aking combat whistle. "Prrrrrrrrrrrrrrrrrt!"

Ipinapaalam ko sa tropa na buhay ako at under control. Dapat tingnan ng Team Leaders ang aking posisyon at alamin ang hand and arm signals. Di na kami magkarinigan. 

"Laban, laban! Contact front!"


Nasa gitna kami ng mas malaking pwersa ng Abu Sayyaf. Para kaming bibingka. Me init sa taas at sa ibaba.

Napatingin ako sa aking dalang bala. Mayabang ako kasi 'Ranger na, Sniper pa.' Tatlong 30-round mags lang dala ko. 

Lagi ko kasing sabi, "I will be there to lead and direct, not to actually fight." Naiba na talaga ngayon. Ako na mismo nasa harapan. Anyway, kung makapatama ako ng kalahati man lang, 45 na kalabang teroristang dedbol din yon. 

Napailing ako nang walang 20 minutes, naubos ko na ang isang magazine dahil sa covering fires habang pinapalapit ko ang ibang tropa na nasa likuran. Dumadami ang natamaan kong kasama. Malaki ang aking problema.

(Ipagpatuloy)

















My most memorable combat action: Leave no one behind (Part 4)

$
0
0
Souvenir photo with my warriors after a combat action in Basilan island. The piece of cloth that I am wearing is my amulet (anting-anting) that I believed, protected me from harm. My reliable radio man, Cpl Cuevas (2nd from right) is monitoring radio traffic. (10SRC photo)


Mga bihasa na sa pakikidigma ang Abu Sayyaf na nakasagupa namin. Kapag nakaka-isa sila at hindi agresibo ang kalabang mga sundalo, kinakawawa nila.

Marami na ang napugutan ng ulo dahil nagkakaiwanan. Nakakalungkot pero iyon ang katotohanan. Kung di mo iwanan ang kasamahan, di mapugutan!

Mas nakaka-low morale kasi sa tropa kapag merong napupugutan. Malaki ang demoralizing effect. Parang bumagsak ang mundo sa yunit. Di ko papayagan na maranasan iyon. Simple lang ang sinasabi kong solusyon. Magkakaubusan man, walang iwanan!

Personally, di ako naniniwala na mas magaling sila makipaglaban, lalo na sa aming nasa First Scout Ranger Regiment....lalo na sa 10th Scout Ranger Company na aking pinamunuan. 

Training ang aming 'snacks'. Ayaw ko yong patulog-tulog sa kampo. Lagi akong merong combat maneuvers na me kasamang live firing. Ang lahat ng tao ko ay nakakatama ng man-sized target hanggang 250 meters. Kapag mga snipers naman na skills, alam na. 

Pero, mahalaga rin na magaling ang combat leadership ng mga unit leaders. Dapat ma-kontrol nila ang kanilang mga tauhan. Dapat kinakatakutan at nirerespeto sila ng mga tao nila sa panahon ng pitpitan.

Sino nga naman ang sundalong susunod sa command ng kanyang lider na nangangatog ang tuhod o nanginginig ang labi sa nerbyos? Ito ang tinitingnan ng mga sundalo, lalo yong mga datihan. Alam ko, tinatawanan at ginagawang pulutan ang nakikitang opisyal na ni-nerbyos. Ayaw ko ring mabansagang, nerbyoso.

Kaya naman, nang nasuong ko na ang nakakilabot na sitwasyon. Ginawa ko ang lahat na mabawi ko ang momentum. Dapat ma-kontrol ko uli ang sitwasyon. 

Sa unang tingin ko, talunan kami sa unang yugto ng bakbakan. Sa loob ng isang oras, naka 5 na ako na sugatan. Nagkahiwalay ang ibang tropa. 

Ayaw akong lubayan ng putok ng mga Abu Sayyaf  sa aking posisyon. Nagsisigawan sila na nakitang merong nabulagtang mga sundalo. Ipinapahiwatig nila na sila ay nasa advantage.

Napansin ko ring merong namumutok galing sa aming likuran. Tinawagan ko si Cpt Oliver Almonares. Sa inisyal na coordination ay dapat akyatin nya ang Bud Bulawan. 

"Boy, paki-kontrol tropa mo sa likod. Mukhang nababaril nyo rin kami! Tsek mo mabuti ang fields of fire," sigaw ko sa kanya sa handset ng PRC 77 sa gitna ng mga pagsabog. 

"Sir, di ko naakyat ang high ground. Maganda pwesto nila at sila yang bumabaril sa inyo at sa amin dito sa lower ground. Na-pin down kami pati ang 7th SRC sir," sabi ni Cpt Almonares na tubong Iloilo. 

"Hold the ground! Relay kay Bong Upano ipa-forward ang 90RR gunner kasi merong RPG ang kalaban. Maganda ang pwesto nilang semento."

Tumakbo ako sa likuran. Tinulungan ko si Sgt Legaspi na mag-akay ng mga wounded. Nakita kong pati si Zambrano ay inaakay na rin. 

Kinausap ko sya habang ginagamot ni Legaspi.

"Dong, ano nangyari sayo? Di ba pinagbuhat kita ng wounded kanina?"

Tumitilamsik ang mga bala sa aming paligid. Buti, me pagka-boloman yong tumitira. 

"Sir, nang pinuntahan ko sya, natamaan na rin ako. Di ko na rin kayang buhatin sir!"

Inilagay sila lahat ni Legaspi sa isang konkretong bahay para di matamaan ng umuulang bala. Panay haging pa rin sa aming paligid. 

Mamaya't-maya ay tumatakbo si Legaspi para magbuhat ng mga sugatan.

Si Sembrano na aming Platoon Sergeant ay sugatan na rin sa kamay. Pilay na ang aking yunit. 

Tinakbo ko ang kabilang dako sa bandang school building, andon pa sina Cpl Gil Galsim at ibang tropa niya. Harap at likod ang kinakaharap na mga kalaban.  Nakita ko na okay sila at magkakatabi ang teams. 

Pinituhan ko lang sila at sinigawan. "Laban, laban. Walang iwanan!"

Ang karamihan sa mga kalaban ay nasa aking pwesto, binalikan ko ang aking mga tropa, ang team ni Sgt Tayros. 

Nakita kong paparating na ang 90RR Gunner pero di makalapit sa akin dahil sa sinalubong sila ng putok. Minabuti ko silang takbuhin para sunduin. 

"Sunod sa akin bilis! Ihanda ang bala! Load!"

Kailangan naming maputukan ang pwesto ng isa pang M60 Gunner ng kalaban na katabi ng RPG gunner. Iyong mga damuho na iyon ang nagpapalakas sa kanilang loob para kalabanin kami. 

"Sir me problema!" Nagkamot ng ulo ang gunner. 

"Ang bala sir!" Malabo ang boses nya sa lakas ng mga putok. 

"Anoooooooo? Ano sabi mo?" Inilapit ko na ang aking bibig sa tenga nya para loud and clear.

"Ang bala sir, andon pa sa likuran! Nagkahiwalay kami sir! Natamaan kasi yong isa naming kasama!" Ginamit nya ang nguso pangturo sa likurang bahagi na kung saan ay nakatago ang me dala ng 90mm High Explosive (HE) rounds na pambala sa kanyang armas. In short, wala syang silbe. Inutil dahil walang bala.

Oo nga naman. Dalawa ang problema, ang wounded na nakahandusay at ang bala. Luging-lugi ang feeling ko. Dapat makabawi na. Meron pa rin kasing namumutok sa high ground. Pa-isa isang natatamaan ang tropa. 

Minabuti kong tawagan ang aking mistah. "Eagle 3 this is Bullseye 6, over!"

Malumanay pa rin ang boses ng aking mistah pero bakas ang pag-alala. Batid nyang dumadami ang aking sugatang kasamahan. 

"Go ahead bok. Kumusta dyan sa pwesto mo? Kaya pa? Tumawag na ako ng reinforcement sa Battalion."

"Bok, yang namumutok sa high ground ay dagdag sa bigat ng suliranin ko. Baka pwede mong gawan ng paraan at na-pin down yong dalawang kumpanya na nasa likuran ko, over!"

"Roger bok, ako na bahala. Take charge ka rin dyan!"

Tinakbo ko ang pwesto ng tropa ng 7th SRC na me dala ng bala. Naabutan ko si 2nd LT Felicito Cutit, isang bagitong opisyal na kaka-report lang din mga iilang buwan lang ang nakaraan. Maswerte ang batang ito, nakatikim agad ng isa pang bakbakan bilang Platoon Leader pagkatapos ng isa pang bakbakan sa Danit Puntukan noong July 2001

"Kayong me dala ng bala, takbo sunod sa akin! Goooooo!" At itik-itik kaming tumakbo habang nakipagpatintero sa mga bala papunta sa aming covered position. Success!

Ang problema pang isa, kailangang lumabas sa open terrain ang 90RR Gunner para iputok ang armas nya. May isang niyog lang doon na pwede nyang pagtaguan. 

Kailangan nya ng covering fires para protektahan sya sa kalaban na pasulpot-sulpot din ang mga ulo para mamumutok sa likod ng sementadong bahay at mga puno.

Nag-signal ako sa aking mga kasama na Team ni Sgt Tayros. 

"Cover fire tayo. Puputukan natin ng 90RR ang kalaban!"

Parang sinangag ang mga putok na sumunod. Suppression fire ang ginawa ng tropa para magtago ang mga kalaban. 

Sa wakas, nakapwesto na rin ang 90RR Crew. 

"Clear the back blast area!" Kaboooooom! 

Nagliparan ang impact area. Sinilip ko ang pwesto nila. Tumahimik sila pero me umuungol. 

Pinatakbo ko uli ang mga 90RR Gunner para mag-load ng isa pang bala. 

"Sir, sir, sir!" Nagsusumbong si Arancillo sa akin.

 "Ano yon? Problema?" Kapag lider ka nga naman, dinadalhan ng problema. 

"Ang M60 MG ko sir, ayaw nang gumana!"Patay kang atabs ka

"Ay damuho yan. Bakeeeeeeeeeeeeet?" 

Inusisa ko ang baril nya. Nag-aapoy na ang barrel. Iyon na nga lagi ko sinasabi eh. Hindi uso ang issuance ng spare barrel ng M60 MG. Me limit ang number of rounds at kailangan nang magpalit ng barrel kasi quick detach lang yon. Kaya nga dapat crew-served weapon at me ka-buddy ang Gunner eh.

"Wala na tayong magawa dyan. Magtago ka na  lang muna at palamigin yan!"

Sinilip ko ang nasa harapan kong kalaban na nasa puno ng sampalok. Me gumagapang para hilahin ang kasama nilang casualty. Nahirapan akong barilin kasi dapat weak-hand gamitin ko. 

Nasa kaliwang bahagi kasi ang pwedeng posisyonan ko. Paisa-isang round lang pinuputok ko sa paligid nila. Paubos na ang 2nd magazine ko, pagkatapos ng dalawang oras na palitan ng putok.  Di kasi ako sanay na kinakaliwa.

Nakita ko, andon pa ang M60 Machine Gun ng Abu Sayyaf. Nag-alala akong makuha rin kagaya ng M14 na nahila rin nila. Naalala ko si Arancillo na nag-malfunction na ang M60 MG. Ito na ang solusyon!

Nilingon ko si Orozco. Tumingin din sa akin at tila nag-aantay ng aking order. 

"Ito na ang chance mo. Gapangin mo ang M60 Machine Gun. Pasamahan kita ng isa pa. Ako mag-cover fire sayo!"

"Yes sir, kaya ko yan!" Astig si Orozco. Yes agad kahit mga bala ang sasalubong sa kanya. Obey first before complaining. Confident talaga sya. Ganon din ako. Kaya naming putukan ang kalaban na di matamaan ang kasamahan na nasa pagitan namin at sa pwesto ng Abu Sayyaf. 

Bilib ako kay Orozco at ang Private na pinasama ko sa kanya. Sumusugod habang gumagapang. Di alintana ang mga punglong nagliparan, galing sa kalaban at galing sa amin na pinapahaging namin sa kanilang ulunan. Para silang bayawak sa bilis ng gapang hanggang maabot ang Machinegun. Success uli!

Masigla si Orozco na bumalik sa pwesto ko. 

"Ayan na sir ha. Nakuha ko yan!" 

Tinapik ko sya sa balikat, napabilib ako sa aksyon nya. 

"Ang galing mo tsong! Para ka ring Musang!"

Tinawag ko si Pfc Arancillo na lupaypay dahil sa sinapit ng kanyang M60 MG. 

"Ayan na bago mong machinegun! Mas malinis pa sa gamit mo!"

Napangiti sya sa replacement gun. Fighting mode sya uli!

Deception

Tila ay lalong nagagalit ang mga Abu Sayyaf  sa nangyari. Naririnig ko pa ring sumisigaw. 

Tinawagan ko uli si Cpt Boy Almonares at si Cpt Upano sa pamamagitan ng PRC 77 radio. 

"Ipadala ang lahat ng granada dyan. Nagtatago sila sa likuran ng sementadong bahay!"

Di kalaunan, paisa-isang nagdatingan ang mga tropa para magdala ng granada at maghakot ng wounded para dalhin sa helicopter landing zone (HLZ) na ginawa ng tropa ng 14SRC at Bn Hqs sa high ground. 

Patuloy pa rin ang palitan ng putok. Natamaan na rin ang iilang tropa ng 15SRC at 7SRC. Kakainis na. Kailangan kong makuha ang magandang pwesto ng mga kalaban.

"Sir, ito na ang ipinakuha mong mga granada," sabi ni Pfc Gacutan sa akin na nakarating sa aking pwesto kasama ni Pfc Jack Dansalan. Magaling sila sa sprint. Wala silang tama kahit inulan ng bala.

"Okay, sumama kayong tatlo sa akin. Takbuhin natin ang sementadong bahay sa harap para tapunan natin ng granada," sabi ko sa kanila. Patuloy ang covering fires ng ibang teams sa amin. 

"Allahu Akbar! Allahu Akbar!" Sigaw nang sigaw ang mga kalaban na tila nagpaparamdam na lalaban sila ng patayan. 

Arrrrrgggggh! Ungggggggggggggggg! Ahhhhhhhh! Mukhang iba ata ang sinisigaw ng ibang kasama nila. Me mga tama yon.

Kailangan kong ipaalam sa kanila na alive and kicking pa kami. Ayaw kong malaman nila na umabot na sa 11 ang sugatan kong tropa sa harapan kasama na ang taga 15 SRC at 7SRC na dumugtong sa aking kumpanya para maghakot ng wounded.

"Prrrrrrrrrrrrt!Seven Company, maneuver left! Ten company, assault!" Bigla silang tumahimik. Tinablan ng 'psyops'.

Nakadikit na kami sa isa pang bahay. Ramdam namin na nasa kabilang dako ng bahay ang iba sa kalaban. 

Tig-isa kami ng granada para itapon sa likuran ng kanilang posisyon. 

"Tapon! Granadaaaaaaaaaaaa!" Paisa-isang itinapon nina Gacutan ang kanilang granada. Booooom! Boooom! Boooom!

Ipinahuli ko ang aking hawak na granada. Pang finale ako. 

"Ayan ang sayoooooooooooo!" Bog! Sumabit sa bubong ang tapon ko. Gumulong sa kabila. Plak! Dud ang animal!

Ratatatattatat! Ratatatatat! Lumipat sila ng posisyon, dumistansiya sa amin. 

Tinakbo ko uli sa likuran sina Tayros. Gusto ko nang tuluyan na sugurin. Nasa amin ang momentum. Umabot na nag 4 oras ang putukan. Isang long magazine na lang natira sa akin!

"Dong, assault na natin sila! Skirmishers formation. Prrrrrrrrrrt!"

Nakalinya na kami habang pumuputok. Nasa sampu kami sa side namin. Kasama na rin namin sina Gacutan at Dansalan. Gusto kong maagaw ang dalawang bahay na inokupa ng kalaban. 

Bratatatatat! Bratatatat! Bratatatat!

"Prrrrrrrrrrrrrrrrrrrt! Assault! Assault!"

Bigla na lang, nagliparan ang shrapnel at debris sa aming paligid. 

"Booooooom!" 

"Me tama ako!" 

Nakalingon lahat sa akin ang mga natamaan. Ano ba yan, ako na talaga makaka-solve sa lahat ng problema ng tropa. Ako na!

"Sir, natamaan ako!" Sa mukha ang tama ni Cpl Jojo Casimiro. Lumalabas sa bibig ang dugo. Tumitingin sya sa akin. 

Maraming duguan sa tabi at harapan ko. Umuulan ng bala. Napatulala ako habang nakaluhod.

Sobra kalahati ng assaulting elements ang may tama. Kailangan ko ng mabilisang desisyon. 

Kinawayan ko si Casimiro. "Wag kang mamatay! Takbo dito bilis!"

Isa sa nakita kong napaupo ay si Orozco. Natamaan sya sa hita. Pinipilit tumayo. Warrior talaga.

"Cuevas, buhatin nyo si Orozco dali!"

Sa harapan, 3 na lang ang naiwan kong tropang nakipaglaban kasama si Sgt Tayros at Pfc Quipot. Basta, walang iwanan!

Anim ang nasugatan kong mga kasamahan. Nakahiga ang isa sa harapan ko na may tama sa ulo. 

"Sirrrr, tabaaaaaaaaaaaaaaang!" (Sir, tulong!) Helpless na si Pvt Castillo. Kakaawa ang kalagayan at me tama sa ulo at leeg. 

Di na ako nag-isip. Sya na inuna ko. 

"Sakay sa likod ko dali! Hawak sa leeg ko!"

Parang 10kgs lang ang dala ko, piggy back ko sya para mailayo sa kill zone.

Naitakbo ko sya sa likuran, sa pwesto ni Sgt Legaspi. 

Malakas ang agos ng dugo. Di ko rin alam kung mabuhay sila ni Cpl Casimiro. 

Napabuntong hininga ako. Sinalo nila ang mga bala para sa akin. Naawa ako sa kanila. Di pa tapos ang laban.

Bumalik ako sa harapan kasama ni Dansalan na me tama sa kanyang kamay. 

Ayaw nyang magpa-evacuate dahil ayaw nya akong iwanan.

(Ipagpatuloy)







My most memorable experience: Leave no one behind (Part 5)

$
0
0


Si Jack Dansalan ay isa sa pinakamagaling na tropa ng 1st Scout Ranger Battalion sa larangan ng intelligence operations. Isang Tausug na tubong Bgy Baunuh sa bayan ng Lantawan, naging biktima ang kanilang pamilya sa mga karahasan ng Abu Sayyaf. 

Ang kanyang pinsang CAFGU na si Asahri ay nasawi kasama ang mga sundalo ng 32nd SF Company sa isang bakbakan sa Bgy Mampang, sa nasabi ring bayan noong July 2000. Mga palaban sila at napaka-loyal sa Army at sa bandila ng Pilipinas. Kasama ko na sila sa mga combat operations laban sa mga Abu Sayyaf simula pa noong 1998 nang ako ay Ex-O ng 12th Scout Ranger (Always Ready) Company.

Di na ako nagtaka kung bakit ayaw nya akong iwanan sa gitna ng bakbakan kahit pa man ay duguan na sya dahil sa tinamong sugat sa kamay. 

"Sir, di kita pwedeng iwanan. Daplis lang ito, pwede pa akong bumaril," sabi nya. 

Naantig naman ang puso ko at kinakalinga ako ng mga tauhan ko. Lalong tumaas ang morale ko at lalong nadagdagan ang tapang. Dapat kong maiuwing buhay ang tropa ko. Promise ko sa kanila yon.

Hinila ko sya sa likuran para magamot. Don ko nakita na kandarapa ang lahat para lunasan ang mga sugatan. Si Legaspi lang ang bihasa sa first aid bilang isang graduate ng Medical Aidman Course sa AFP Medical Center sa V.Luna. Kami naman ay kumbaga generic lang ang alam sa combat life saver treatment at 'Stop the bleeding' ang unang inaatupag.

Nakita ko sabay-sabay umuungol sa sakit sina Pfc Demy Partible at si Pvt Castillo. Si Legaspi ay inuna si Cpl Casimiro na ang daming dugo ang idinudura. Kawawang-kawawa rin hitsura nya. 

Inabot ko ang aking combat pack na iniwan ko sa una kong pwesto. Tuloy pa rin ang putukan. Lumalaban ang lahat. Humina ang putok mula sa high ground. Nalaman ko na lang na si Cpt Rambo Almodovar ang namuno sa pag-assault doon sa Bud Bulawan mga 200 metro sa aking posisyon. 

"Jack, tulungan mo ko. Pahintuin natin ang dugo sa tama ni Castillo. Hawakan mo tong t-shirt."

Samantala si Partible ay positibo pa rin ang isip. Inabutan sya ni Cuevas ng sigarilyo. 

"Ayan, humitit ka muna at kalimutan mo muna ang hapdi ng tama mo," sabi ni Cuevas. Okay rin ang first-aid ng taga Mindoro.

Nang nakagawa na ako ng pang-tourniquet, kinapa ko ang sugat ni Castillo sa ulo. Tinali ko ang pinunit na damit para ma-hold ang bandage. Stop bleeding, iyon lang nasa isip ko. 

"Sir, me isa pa rito," sabi ni Castillo, sabay hawak sa likurang bahagi ng leeg. Putlang-putla na sya sa dami ng dugo. 

Humahaging pa-isa isa ang bala sa aming paligid. Itinali ko ang damit. Stop bleeding ulit. Me kumakalansing sa hangin na mga bala habang nagtatali ako. Zing! Zing! Zing!

"Arrrrrrrrrrrrhgh! Sir!" Tinapik ni Castillo ang aking kamay. 

"Ano yon?" Inisip ko natamaan na naman sya. 

"Sir, nasasakal ako ng tali mo sa leeg ko. Mas masyadong masikeeeeeep!" 

"Ay buang!" Oo nga naman, stop bleeding kasi nasa isip ko. Yon lang ang nakita ko na paraan maitali ang gauze pad na nilagyan ng betadyne. 

Pagkatapos namin sila mailagay sa covered position, kasama ko uli si Jack Dansalan sa harapan. 

Naririnig ko ang  MD 520 MG Attack Chopper sa aming ulunan. 

"Bullseye this is Falcon, go ahead over!" Boses ng aking mistah na si Cpt Erwin Solomon ang nasa radyo. 

"Yeheeeeeeeeeeeeeey! Patay kayo lahat na Abu Sayyaf ngayon!" Nagsigawan pati mga wounded ko na tropa. 

Okay nga yon na me close air support. Kailangan ko lang na mai-direct nang mabuti kasi dikitan ang aming mga pwesto, otherwise kami ang mabagsakan ng rockets o kaya ma-araro ng Cal 50 Machinegun nito. 

Nag-cover ako sa isang sementadong bahay at, nag-orient ng mapa. Minarkahan ko lahat ng mga grid locations ng friendly forces at ibinigay ko ang aming grid location. 

Nag-estimate ako ng posisyon ng tropa nina Abu Sabaya at nilagyan ko ito ng allowance na distansya para di kami matamaan kung mag-mintis ang tira ng aking mistah. Just in case lang.

Ang unang task ko ay paano ma-identify ng piloto ang aking posisyon. Nagpatapon ako ng smoke grenade na kulay yellow iilang metro sa aking posisyon. 

"Falcon this is Bullseye. Smoke is out. Identify over!" Umiikot-ikot ang chopper sa aming ulunan pero napapalayo. 

"Falcon, this is Bullseye. I am at your 3'o clock. Umikot ka, over!"

Sa wakas tinutumbok na nya kami. "I am at your 12 o'clock over!" 

"Bullsye, this is Falcon. Nakakita ako ng yellow smoke!"

"Bingo! Mistah, ako yan!" Sa wakas, nakita nya kami.

Palayo nang palayo ang namumutok. Parang nakakita ng multo nang makita ang chopper. Talagang mauulanan sila ng bala ngayon.

"Falcon this is Bullseye6, over! From my position, enemy is 5800mils, 100meters, over!" 

Ang mga teroristang Abu Sayyaf na nakasagupa ko sa raw na iyon ay pinapa-ratrat ko sa MD 520 MG Chopper. Nagkandarapa silang lahat na umeskapo dala ang mga casualties nang makita ang choppers na nag reinforce sa amin. 


"Bullseye this is Falcon. Copy enemy location 5800 mils,100 meters, over!"

Nakita ko tumutungo sa ibaba ang ulunan ng MG. Nag-uusap silang dalawang piloto ng 2 helicopters na dumating.  "Coming in, hot!" Bratatatatatatatatat! Cal 50 Machinegun ang itinira.

"Yeheeeeeeeeeeeey! Hooooah!"Sigawan ang mga natira kong tropa sa harapan.

Sumunod naman ang pangalawang helicopter. "Coming in, hot!"

Swooooooooosh! Kabooooom!Yumayanig ang paligid sa pinakawalang rocket.

Dalawang beses nilang inulit. Nagtago kaming mabuti sa semento at baka me maligaw na bala o shrapnel. Baka kami naman ang mahiyang tumayo sa friendly fire

Napagpasyahan kong panahon na ulit para i-push ang assault. 

"Falcon this is Bullseye, mag-assault na kami!"

Sinama ko na lahat ang available na tropa. Halo-halo na. Me 15th SRC na pinamunuan ni Cpt Almonares at 7th SRC na pinamunuan ni Cpt Bong Upano,  at ang natira kong tropang 'last men standing'

"Rangers, assault! Assault! Prrrrrrrrrrrrrrrt!"

"Search!"

Na-track namin na ang isa sa withdrawal direction ay papunta sa posisyon ng 10th Infantry Battalion. Sana, ma-ambush nila ang mga teroristang pumupuslit.

Casualty Evacuation (CASEVAC)

Umabot sa 17 na tropa ng 1st SRB ang sugatan sa 6-hour encounter na iyon. Labing-isa sa mga sugatan ay aking mga tauhan. 

"Paisa-isa silang binuhat papunta sa likuran na kung saan ay gumawa sila ng HLZ"

Hindi accessible sa sasakyan ang encounter site. Para maiwasan ang ma-loss blood, helicopter ang pinakamabilis na pang-CASEVAC.

Ang problema  namin ay panay kakahuyan at niyugan ang paligid. Napilitan ang tropa na magputol ng niyog at kahoy. Sobrang isang oras din ang iginugol para maka-gawa ng maliit na HLZ. 

Sobrang maliit ang HLZ pero matapang ang piloto na bumaba. Sumasayad sa dahon ng niyog ang kanyang elise. 

Nalaman ko later na ang mistah ko na si Cpt Richie "Pabie" Pabilonia ang isa sa piloto. Alam nyang ako ang pinuno ng heavily engaged unit. Syempre, mistah. Wala ring iwanan.

Bandang 2:00 pm, lumapag sa HLZ ang unang chopper. Lulan dito si SOUTHCOM chief, Lt Gen Roy Cimatu. Dumating na rin noon ang aking BATCOM na si Lt Col Charlie Galvez at si 103rd Bde Commander na si Col Hermogenes 'Jun' Esperon.

Sobra syang nag-alala sa sitwasyon ng mga WIA. Ipinatawag nya ako para kausapin. Umakyat ako uli sa aming objective rally point (ORP) para mag-report sa kanya. 

Sinaluduhan ko sya at kinamayan nya ako. 

"Good job, Ranger Cabunoc! Na-monitor sa SIGINT (Signal Intelligence) na marami silang casualties!" 

"Sir, pinapasalamatan ko ang aking mistah na si Cpt Almodovar. Sya mismo ang nag-assault sa mga kalaban na nasa Bud Bulawan at pinagbabaril kami sa baba!"

Tumaas ang morale naming lahat. Napakabait at supportive ng aming heneral na beterano rin sa military operations sa Jolo nang sya ay Tenyente pa. Bihira akong makakita ng 3-star general na bumibisita sa frontline mismo. Me ka-buddy pang Bde Commander namin na lagi ring nag-TCP (Tactical Command Post) operations kadikit sa aming AO.

"Kaya lang, nahihirapan ang mga piloto na balikan ang HLZ. Dapat lawakan pa ang pag-clear ng HLZ para mas safe ang paglapag ng choppers," sabi ni General Cimatu.

Oo nga naman, parang kasya-kasya lang ang chopper. Napabilib ako sa aking napaka-daring na mistah na piloto

"Dapat magputol pa kayo ng dagdag pang puno para di tayo madisgrasya," sabi ng butihing heneral na isang Ilonggo. 

Tawanan kami at nagbiruan kahit pa man ay katatapos lang ng karirimarim naming karanasan. Iyon dahilan kung bakit bihirang merong na PTSD (Post traumatic stress disorder) na sundalong Pilipino.

Napatingin ako sa mga itak ng aking kasama. Ang liliit na tila panghiwa ng isda. Napatingin ako sa aking Barong. Ayaw ko nga ipangtabas. Mawala ang swerte.

Nakaisip si General Cimatu ng pang-motivate sa lupaypay nang tropa sa kakataga ng puno, gamit ng maliliit na itak. Basahin ang link na ito para malaman:


Success ang pag-gawa namin ng HLZ at paisa-isang kinarga sa helicopter ang mga sugatan para madala sa Southcom Hospital. 

Nakangiti si Orozco nang binuhat papuntang chopper. Parang nababasa ko ang isip nya: Ang special enlistment ko?

Isa lang ang aking inaalala sa mga oras na iyon. "Mabubuhay ba ang mga lubhang nasugatan kagaya ni Casimiro at Castillo?"

(Ipagpatuloy)









My most memorable combat action: Leave no one behind (Part 6)

$
0
0






Bandang 4:00pm, nang nakaalis na ang lahat ng mga wounded personnel at pati sina Gen Roy Cimatu, napagkasunduan naming lahat na manatili sa encounter site para paigtingin pa ang tracking operations. 

Pababa ako uli sa encounter site nang nakatanggap ako ng tawag mula sa aking tropa na naiwan sa ibaba:

"Sir, merong bangkang parating. Nakikita namin na me karga silang tubo at mukhang 90RR ito. Limang tao lang ang nasa bangka."

Nagmadali akong bumaba at baka merong nauulol na mag-reinforce mula sa mga karatig na lugar. 

"Antayin nyo ako. Wag nyong barilin hanggat makalapit, nang masiguro natin kung sino yan. Kunin ang Galil Sniper Rifle at abangan natin."

Nag-dalawang isip din ako kung kalaban ba talaga iyong lumalapit sa kinaroroonan namin. Sa dami ng pagsabog at sa tagal ng putukan, bakit sila lalapit? Kung kalaban yan, naghahanap sila ng sakit sa katawan

Lahat ay atat na naka-abang sa 'kalaban' na paparating. Actually, kokonti na lang bala namin sa mga panahon na iyon, tapos mukhang 90RR pa ata ang dala ng paparating na bangka. Bawas na rin yong last magazine ko pero pipilitin kong mag-One shot, One kill kung kailangan. Last resort kong panlaban ang aking itak.

Gamit ang Galil ng aking tropa, sinilip ko ang 'target' gamit ang 10x Nimrod fixed power scope na naka-install dito. Zeroed ang baril na ito up to 600 meters at kayang tumama ng 6-inch diameter steel plates. Ang mga tao na paparating ay nasa layong 300 metro at papalapit papunta sa amin. Napansin kong pakaway-kaway.

Sa layong 200 metro, nakita kong naka-shorts ang iba. Me naka-pula at me nakaputing shirts. Mukhang turista, matapang na turista!

Naaninag ko na ang dalang 'tubo' ay maikli pala. Video camera! Bakit me turistang me dalang video camera? 

Nagbabala kaagad ako sa mga tropa at baka me ma-excite na kumalabit at katatapos pa lang ng mainit na bakbakan.

"Ooooops! Video camera yang dala at lalong hindi yan RPG!"

Nang papalapit sa layong 100 meters, nakikilala ko na ang mga hitsura. Me suot pang ID ang iba. Naka-smile pang kumakaway!

"Uy, mga media!"

Don ko nakilala ang taga Reuters na si Bob Ranoco. Me kasamang ibang taga wires na mga field correspondents. Gustong maka-scoop.

"Sir, buti di nyo kami nabaril. Nasa leeg na bay_g namin!"

Napatawa na lang ako sa actuation nila. Tama nga naman, sumuong sila ng panganib. 

Nag-request sila ng interview. Although di ako sanay sa media, ini-entertain ko sila. Nagkwento lang ako sa nangyari. Hinimas-himas nila ang M60 Machinegun na nabawi namin kay Sabaya. Nakita nila ang sitwasyon na inabot ko kaya maraming tinamaan sa tropa. 

Nang nakaalis ang media, kinausap ko ang lahat ng tropa. Consolidate and reorganize. Nag-redistribute kami ng bala. In short, hingian at baka me mag-suicide attack kinagabihan. Cross loading ang tawag namin dito.

Nag-account din kami ng ammo expenditures per individual at completeness ng equipment. Nag-designate ako ng sector of fires sa possible avenues of approach sa patrol base na aming pinili. 

Sa Scout Ranger SOP ay salitan naman ang mag-gwardya sa 'Rest Plan' pero tila ay walang makatulog kinagabihan. Ako naman ay nakasandal sa isang niyog at nakatingin sa karagatan. Sa horizon ay nakikita ko ang mga ilaw ng mga mangingisda. Buti pa sila, marangal na hanap-buhay ang ginagawa at di kidnapping kagaya nina Janjalani, Sabaya at Hapilon.

Back to barracks

Kinaumagahan, natanggap ko ang kautusan na kami ay mag-BTB (back to barracks). Lumiwanag ang mga mukha ng tropa nang sabihin kong balik muna kami sa Cabunbata na kung saan ang aming kampo.

"Ituloy na natin ang ating 10th anniversary sa October 10. Sa Matarling uli ang pick-up point natin mamayang 11:00am."

Kahit naging duguan ang aming yunit sa naturang bakbakan, nakikita kong high-morale pa rin ang tropa. Inoobserbahan ko ang lahat kung merong blangko ang paningin. So far, so good.

Nang marating ko ang mataas na bahagi sa Upper Manggas, minabuti kong tawagan sa cellphone ang aking First Sergeant na naiwan sa kampo.

"First, pabalik na ang mga mandirigma. Pakihandaan sa Mess Sergeant ng mainit na sabaw at adobong manok."

Ganon lang kasimple ang pa-high morale ko sa aking mga tauhan. Di naman sila naghahanap ng high-tech na menu. Ang pondo ng yunit ay merong nakalaan para dito at nasa Company Commander ang diskarte paano nya ito gamitin nang maisakatuparan ang misyon ng yunit. Di maiwasan na ang iba ay 'mahina' ang diskarte o walang diskarte.

Naalala ko rin ang lahat na mga wounded na tropa na nasa Camp Navarro Station Hospital sa Zamboanga City.

"Papuntahan ang lahat ng wounded sa ating Liaison NCO sa Camp Navarro. Ilista ang ward na kinalagyan at alamin ang kanilang pangangailangan na dapat nating aksyunan."

Don ko napag-alaman na ligtas na ang lahat ng mga WIA sa kapahamakan. Napangiti kaming lahat sa magandang balita. 

Pagkadating sa kampo mga dakong alas dose, nakahanda na ang aming tanghalian. Umuusok pa ang tinolang isda at nakalatag na ang boodlefight. Wipe out ang pagkain pagkatapos ng iilang minuto na nag-command ako ng 'Commence boodle fight!"

After Action Review

Kinahapunan, nagpa-schedule ako ng After Action Review. Dito namin pinag-uusapan ang mga kaganapan sa katatapos na military operation. 

Inaalam kung ano ang individual actions ng mga tropa para malaman sino ang deserving para sa combat awards. Inaalam kung bakit me palpak at bakit nagkaproblema. Tinitingnan din kung ano ang mga best practices na dapat ipagpatuloy sa susunod na mga operations.

Sa pamamagitan ng AAR, binubuo ang tinatawag na After Battle Report (ABR) na syang basehan sa iba't-ibang admin requirements kagaya ng replenishment ng ammo expenditure at combat awards. 

Sa pamamagitan ng ABR, isinusulat din ng Company Commander ang mga lessons learned in combat kasama na ang TTPs (tactics, techniques and procedures), doctrinal employment of weapons, at leadership issues na dapat mapag-aralan at maipamahagi sa mga training institutions.

Dito nagkakaproblema ang ibang mga yunit kung 'utak-pulbura' ang mga opisyal na natakatalaga. Kung walang gagawa sa admin reports, malamang ay wala ring awards at promotions ng tropa. Di kasi pwedeng sa pagkalabit lang ng gatilyo magaling dahil napapalaban din sa Inglisan ang opisyal sa pag-gawa ng mga reports na ganito. Kahit gaano kagaling sa barilan at kahit maraming accomplishments, kung tamad o ayaw gawin ang mga reports, low morale ang tropa at nawawalan ng halaga ang kanilang pinaghirapan.

Ang aking ginawang After Battle Report ang pinaka-basehan ng Battalion at ng First Scout Ranger Regiment para sa special enlistment ni CAA Leonardo Orozco. Ang ginawa ko lang, nagkwento lang ako ng kanyang combat actions na talaga namang nakakabilib para sa aming mga musang. Inirekomenda rin namin sya na makatanggap ng isa sa pinakamataas na combat award para sa mga CAFGU. 

Sa ika-9 ng Oktubre 2001, tumawid akong Zamboanga para bisitahin silang lahat sa ospital at tingnan ang kanilang kalagayan. 

Kahit me mga tama ay halos gustong tumayo at sumaludo sa tuwa ang tropa. Para sa akin, pinapasalamatan ko rin sila dahil di ako napahamak at ang mas marami pang iba dahil sa kanilang sakripisyo. 

Kahit anong gagawin ay nakukunsensya rin ako dahil pananagutan ko ang kahit anon mang mangyari sa kanila habang sila ay nasa aking poder. Parang ayaw kong tatawag ng kapamilya (asawa o magulang) para sabihing nasawi ang kaanak nila sa aming bakbakan! Simbako!

Naka-ngisi si Orozco nang aking pinuntahan. Sinabi kong gagawan ko ng paraan na sya ay ma-enlist sa Army ayon sa promise namin ni Cpt Almodovar.

Naintriga ako bakit sya tinamaan samantalang me anting-anting daw syang astig.

"Sir, bawal kasi sa anting-anting ko ang humawak ng gamit ng kalaban. Nang ginapang at bitbitin ko ang M60 Machinegun na galing sa kanila, nawalan ng bisa ang aking agimat!"

Ayos din ang paliwanag. Anyway, basta buhay okay na. Di mo rin ma-imagine paano nya nalusutan ang pang-ratrat ng mga kalaban sa kanya. 

We Lead

Mga isang buwan pagkalipas ng naturang bakbakan, nahirang ang 10th Scout Ranger Company bilang Best Company for Admin and Operations sa 50th Anniversary ng First Scout Ranger Regiment. 

 Isinabit ni Army chief Lt Gen Jaime Delos Santos at SOCOM Chief MGen Del Lorenzana ang Best Company Streamer sa company color ng 10th Scout Ranger Company sa ika-50 anibersaryo ng First Scout Ranger Regiment noong November 25, 2001. Itinanghal ding Best SR Battalion ang 1st Scout Ranger Battalion na kung saan naging OPCON ang aking kumpanya. Ang naturang parangal sa aking kumpanya ay pangalawang pagkakataon pagkatapos itong mahirang bilang Best Company for Administration noong November 25, 2000.





Lahat ng mga wounded personnel ay nagawaran ng Wounded Personnel Medal (katumbas ng Purple Heart Medal) at nakatanggap ng special promotion (1 rank higher). 

Si Sgt Rosel Tayros ay na-promote sa pangalawang pagkakataon at naging Staff Sergeant kagaya nina Gil Galsim at Rodel Bonifacio. 

Si Tayros at Bonifacio ay naging awardees ng The Outstanding Philippine Soldiers ng Metrobank Foundation-Rotary Club Makati Metro.

Si Jose Sachiro Legaspi ay ang kasalukuyang First Sergeant ng 10th Scout Ranger Company at si Arnold Panganiban ay kakatapos ng First Sergeant duty sa 11th Scout Ranger Company sa Basilan. 

Si Cpl Casimiro ay naging Sergeant at ibinalik ko sa dating posisyon bilang Liaison NCO sa Fort Bonifacio habang tuluyang nagpapagaling sa kanyang sugat. 

Si Sgt Punzalan ay naging pinakabatang Sarhento sa taong 2001-2002.

Si CAA Orozco ay nagawaran ng Gawad ng Kagitingan sa Camp Aguinaldo. Sya rin ay na-enlist bilang Private sa bisa ng probisyon ng Special Enlistment for highly deserving CAFGU personnel.


Larawan ng mga tropa ng 10th SRC sa isang reunion noong taong 2012. Si Jojo Casimiro (pinakakaliwa, nakaupo) at Demy Partible (Pinakakaliwa sa likuran) ay wagas na kung makangiti pagkatapos na malusutan ang kalawit ni Kamatayan sa Basilan. (10SRC Photo)












































Viewing all 195 articles
Browse latest View live